11 Ιουνίου, 2010
Ο Ήλιος της Ελλάδος
Αλέξανδρος: Ο στρατηγός των ενωμένων Ελλήνων και …των Λακεδαιμονίων!
Υπερβόρειος, ημίθεος, ακοίμητος φρουρός στη Πύλη του Βορρά!
Όταν… το Χόλλυγουντ εμπνέεται από την Ελλάδα στο βαθμό που μπορεί να την κατανοήσει...
Όλα αρχίζουν με τη ρήση του Βιργιλίου, «η τύχη βοηθά τους τολμηρούς» θέλοντας μας φέρει σε επαφή από τη πρώτη κιόλας στιγμή με την θρυλική προσωπικότητα του Μακεδόνα στρατηλάτη. Η ιστορία ξεδιπλώνεται στα μάτια των θεατών μέσω της αφήγησης του Πτολεμαίου, ο οποίος μας εξιστορεί τη ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τη γέννησή του το 356 π.Χ. ως το θάνατό του το 323 π.Χ. Γιος του Βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου ΒΑ και της Ολυμπιάδας, ο Αλέξανδρος μεγαλώνει σε μία περίοδο μεγαλεπήβολων στόχων για την πατρίδα του, αλλά και μεγάλων προστριβών στο οικογενειακό του περιβάλλον. Αναπτύσσει την προσωπικότητά του και αποκτά παιδεία από μεγάλους δασκάλους της εποχής όπως ο Αριστοτέλης. Μετά τη δολοφονία του πατέρα του, ο 20χρονος Αλέξανδρος ανεβαίνει στο θρόνο. Σύντομα καλείται να εκπληρώσει τις φιλοδοξίες του πατέρα του εκστρατεύοντας εναντίων των Περσών και επιχειρώντας να εξαλείψει οριστικά την περσική απειλή για τους Έλληνες. Τελικά θα επιτύχει πολλά περισσότερα από τη νίκη ενάντια στο Δαρείο παρά τον πρόωρο όσο και αινιγματικό θάνατό του σε ηλικία 33 ετών.
Είναι μια ταινία καθαρά προσωποκεντρική, με έμφαση στους χαρακτήρες αποφεύγοντας τις επικές σκηνές μάχης, πράγμα ενδιαφέρον αλλά και παράδοξο, αν σκεφτούμε τις τάσεις του Hollywood. Η αφήγηση του Πτολεμαίου δείχνει αντικειμενική και αποτελεί τον άξονα πάνω στον οποίο κινείται η πλοκή. Από πλευράς ερμηνειών το cast τα πηγαίνει καλά, αν και υπάρχουν ορισμένες αντιρρήσεις όπως για παράδειγμα ποιος είχε τη λαμπρή ιδέα η Angelina Jolie να μιλά με μία προφορά σλαβική. Θα ξεχωρίζαμε πάντως τους Antony Hopkins και Val Kilmer, με τον Colin Farrel να ακολουθεί. Μία ταινία που στο πλήθος της μπορείς και χάνεσαι με την μαγεία της από τις διδαχές του Αριστοτέλη, στις πλάνες τις Ανατολής, στα βάθη της Ινδίας και πίσω στα οράματα των ανθρώπων, στην αλαζόνα και την δύναμη του καθενός, στην αμαρτία του ονείρου, στην κατάκτηση του μεγαλείου αλλά και στην πτώση στα πιο βαθιά σκοτάδια του Άδη.
Η ταινία είναι ένα αφηγηματικό ταξίδι στην πορεία της ζωής του Μεγάλου Αλέξανδρου μέσα από τα μάτια του Πτολεμαίου, φίλου απ τα παιδικά χρόνια και συντρόφου του στην μάχη και την εκστρατεία για την κατάκτηση του κόσμου. Σταματώντας σε σημεία σταθμούς στην πορεία της ζωής του, η ταινία προσπαθεί να αποδώσει μια κινητήρια δύναμη στο τι ήταν αυτό που ώθησε τον Αλέξανδρο να εκστρατεύσει τόσο βαθιά στην Ανατολή, να κατακτήσει τον κόσμο, κάτι που το καταφέρνει άριστα. Παρουσιάζει σε κάθε σταθμό της ζωής του ένα όνειρο που μεγαλώνει, που εξαπλώνεται όπως οι κατακτήσεις του και που μεταλλάσσεται σαφώς προκειμένου να εξυπηρετήσει τους στόχους του ήρωα.
Σεναριακά η ιστορία έχει βάθος και απλότητα, παίζει με τα συναισθήματα των χαρακτήρων και δεν αναλώνεται απλά σε μια παράθεση επικών, αλλά άστοχων και ανούσιων διαλόγων. Το μεγαλύτερο και πιο θετικό στοιχείο του σεναρίου είναι πως είναι διακριτικά τολμηρό απέναντι σε προκλητικούς διαλόγους και στο σύνολο του χειρίζεται θαυμάσια το υλικό πιστό στο πνεύμα της εποχής του και της ιστορίας που παρουσιάζει.
Οι λεπτομέρειες στην ταινία είναι ιδιαίτερα προσεγμένες και περισσότερο εμφανής στα κοστούμια και τα σκηνικά. Υπάρχει μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα για κάθε πόλη, κάθε τοπίο, κάθε μία απ τις μάχες, κάθε μία από τις φυλές που στο διάβα της μας συστήνει η ιστορία. Αυτό προσδίδει στην μεγαλειότητα των κατακτήσεων και στην επέκταση της εκστρατείας. Σαφή βαρύτητα δίνεται στην Βαβυλώνα, στην ομορφιά της Ανατολής, στην πόλη που έκλεψε την καρδιά του Αλέξανδρου, αυτήν που νιώθει περισσότερο σαν σπίτι του. Σε αντιπαράθεση οι υπόλοιπες πόλεις μοιάζουν μικρές και ασήμαντες, μαρτυρία στον πόθο του να βρει ένα μέρος που να μπορεί να το νιώσει πραγματικά δικό του.
Η σκηνοθεσία στο σύνολο της δεν παύει να χρησιμοποιεί εμφανείς συμβολισμούς σε κάθε πλάνο της, ιδιαίτερα όταν αυτό είναι υπό οπτική γωνία των ηρώων. Δίνει βάση στην ιστορία, στις εικόνες και τους μύθους, στα έθιμα και τους οιωνούς της εποχής. Χρησιμοποιεί μεγαλειώδη πλάνα όπου χρειάζεται, οικεία για τις ιδιωτικές και ενδόμυχες σκηνές, αλλά και δεν διστάζει να πέσει στην μάχη ορμώμενη στους αντιπάλους.
Οι δύο σκηνές μάχης είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακές. Βάση δίνεται στην μάχη των Γαυγαμήλων και την στρατηγική του Αλέξανδρου με χρήση υπότιτλων για το ποιο σημείο της μάχης παρουσιάζεται (πχ Mecedonian Centre, Macedonian Left). Αυτή η έξυπνη μετάβαση από το ένα σημείο στο άλλο βοηθά τον θεατή και κάθε άλλο παρά τον αποσπά από το θέαμα της μάχης. Η κάμερα πετά ψηλά και βυθίζεται στην σκόνη του μακελιού προσπαθώντας να ξεχωρίσει σιλουέτες μαχόμενων στρατιωτών, παίρνει τον ρόλο τους πολεμώντας και αυτή και παραμένει ασταθής πάνω στο τρεμάμενο έδαφος του πεδίου της μάχης.
Στον αντίποδα η μάχη στην Ινδία δεν θα μπορούσε να ήταν πιο διαφορετική. Εκεί δεν υπάρχει στρατηγική, δεν υπάρχει σχέδιο, υπάρχει μόνο το πλήθος που σφάζεται για ένα όνειρο που έχει πια εξανεμισθεί. Ο θρίαμβος έχει χαθεί και υπάρχει μόνο θάνατος και αίμα, είναι η στιγμή που πεθαίνει το μεγάλο όνειρο, σαν ένα τοίχος που υψώνεται και σταματά την πορεία του ήρωα. Δεν είναι τυχαίο πως η κάμερα πλέον δεν πετά ψηλά, παρά μένει εσώκλειστη στο κλειστοφοβικό περιβάλλον του δάσους, χτυπιέται και σπρώχνεται αριστερά και δεξιά χωρίς ενθουσιασμό και μένος.
Το ατού της ταινίας είναι αδιαμφισβήτητα η σκηνοθεσία που με τις γωνίες λήψεις που έχει επιλέξει ο Stone για κάθε σκηνή δίνει με ευκολία τα συναισθήματα των ηρώων, από την παιδικότητα και την ανεμελιά, στις ευθύνες και τις ρήξεις, στην γέννηση της εκστρατείας, στην κατάκτηση της Ανατολής, στην κατάρρευση του ονείρου στην Ινδία και στο τέλος τον θάνατο. Σύμμαχος στα πλάνα του σκηνοθέτη είναι η φωτογραφία και ο φωτισμός που παίζει υπέροχα με τις σκιές που έρχονται στην ιστορία να στοιχειώσουν τον ήρωα.
Ερμηνευτικά ο Colin Farrell είναι σίγουρα η έκπληξη της ταινίας, παρουσιάζοντας ένα Αλέξανδρο με βάθος εξερευνώντας πολλές πτυχές του χαρακτήρα του, αλλά εμμένοντας ενοχλητικά ίσως στον Αλέξανδρο-αλαζόνα και τον Αλέξανδρο-παιδί πιο πολύ απ όσο θα έπρεπε. Η Angelina Jolie φέρνει στο φως μια Ολυμπιάδα περισσότερο ένοχη και πανούργα κάνοντας το όμως διακριτικά και υπό την σκοπιά της καλής μητέρας δίνοντας στον χαρακτήρα της μια σκοτεινή πλευρά η οποία αφήνει ερωτηματικά για το αν θέλει ο θεατής να την αγαπήσει ή να την μισήσει. Ο Φίλιππος του Val Kilmer είναι εύστοχα άσχημος και σχετικά ρηχός, υπερβολικός σε κάποια σημεία αλλά παρόλα αυτά πιστός στο κλίμα της ταινίας. Ένας γηραιός Anthony Hopkins φέρνει στον καίριο ρόλο του αφηγητή την σοφία των χρόνων του, τα βάρη και τις ενοχές της ζωής του με τρόπο που του επιτρέπει να επέμβει στην ιστορία και να αναρωτιέται για τα κίνητρα του βασικού ήρωα. Πράγματι αυτή η ευρεσιτεχνία που εφαρμόζεται στο σενάριο είναι και αυτή που το διακρίνει μιας και κανείς δεν μπορεί να ξέρει την πραγματική έκταση των πράξεων του καθένα όπως αυτός μόνο τις σχεδιάζει στο μυαλό του.
Ο Ηφαιστείων του Jared Leto είναι χλωμός ερμηνευτικά και απλός σαν χαρακτήρας, η Ρωξάνη της Rosario Dawson έχει πνεύμα και ορμή αλλά μένει πολύ σωστά στο περιθώριο μιας και δεν έχει να προσφέρει πολλά στην ιστορία, ο Αριστοτέλης του Christopher Plummer αφήνει το στίγμα του προσφέροντας με απλότητα τις διδαχές του στις οποίες επιστρέφουν οι ήρωες μας, ενώ το υπόλοιπο cast είναι ένας συνδυασμός όχι πάντα ξεκάθαρων χαρακτήρων και προθέσεων οι οποίοι δεν παύουν όμως να εξυπηρετούν την προώθηση της ιστορίας.
Μια μεγάλη πληγή της ταινίας είναι οι προφορές… Υπάρχει μια διάνθιση διαλέκτων η οποία είναι ευπρόσδεκτη από διαφορετικές φυλές, αλλά ενοχλητική μέσα στον πύρινα των Ελλήνων. Μέσα από αυτές ξεχωρίζουν αυτές των Angelina Jolie και Rory McCann (Κρατερός). Από την πλευρά της τέτοια χρήση διαλέκτων μπορεί να δικαιολογηθεί μέσα στην ταινία όταν αυτή παρουσιαστεί με την σκοπιά του διχασμού που πάντα υπάρχει στο υπόβαθρο της ιστορίας, αυτό όμως όσο σοφά μπορεί να ερμηνευτεί από μια φιλοσοφική προσέγγιση της πορείας του Αλέξανδρου, δεν είναι αρκετά προσεγμένο για να γίνει αποδεκτό από τον θεατή.
Η μουσική που έχει γράψει ο Βαγγέλης Παπαθανασίου πλημμυρίζει μελωδικά την εικόνα με την απλότητα της. Ταξιδεύει μαζί με την ιστορία παραθέτοντας μια πληθώρα μουσικών θεμάτων που εναλλάσσονται άψογα μεταξύ τους χτίζοντας μία άριστη συνέχεια με δυναμικούς αλλά και μελωδικά τρυφερούς σταθμούς. Είναι επική, ατμοσφαιρική, σαγηνευτική και συγκινητική και δουλεύει θαυμάσια με την εικόνα. Συνοδεύει την ταινία μόνο εκεί που χρειάζεται και δεν κουράζει με υπερβολές αλλά ούτε και επαναλήψεις.
Στο σύνολο της η ταινία έχει όλα τα στοιχεία που μπορούν να την κάνουν ένα έπος θριάμβου αφιερωμένο σε έναν άθρωπο που έπλασε με την χαρισματικότητα του μια αυτοκρατορία στα σύνορα του τότε γνωστού κόσμου. Η ταινία όμως δεν μένει εκεί, αλλά προχωράει ένα βήμα πιο κάτω. Χτίζει τον μύθο με σκοπό να τον διασκορπίσει, φεύγει μακριά από τα τετριμμένα επικά παραμύθια και παρουσιάζει τον μόχθο του ανθρώπου, δεμένου στην μοίρα να μην φτάσει ποτέ στο μεγαλείο των θεών, χωρίς όμως να παύει στιγμή να ονειρεύεται.Κριτική του Αλέξανδρου Πατεράκη
………………………………………….Το αστέρι του Βορρά!
Μείνε στην Πύλη, Φρυκτωρός, πρωτοπαλίκαρο των Ελλήνων, με την γυναίκα σου την Ιφιγένεια, αγαπημένη σύντροφο να προστατεύει από αριστερά την καρδιά και μην αφήσεις κανένα εχθρό της Ελλάδος να διαβεί. Η ασπίδα του Αχιλλέα να ενεργοποιηθεί και κάθε σκεπτομορφή που καταδυναστεύει το μυαλό των Ελλήνων να καταστραφεί!
8 Ιουνίου, 2010
Ο Λέων της Αβάνας
Fidel Castro meets Yuri Gagarin.ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
Η ιστορία ενός επαναστάτη με μεγάλη πορεία και αντοχή!
Θέλεις να γράψεις ότι είναι σοσιαλιστική η επανάσταση; Γράψ’ το!»
Ο Φιντέλ Αλεχάνδρο Κάστρο Ρους γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1926 στο Μαγιαρί, κοντά στην ανατολική επαρχία του Μπιράν της Κούβας * Ο πατέρας του εγκαταστάθηκε στην Κούβα μεταναστεύοντας από τη Γαλικία της Ισπανίας * Εύπορη οικογένεια, οι Κάστρο ανήκαν στην τάξη των γαιοκτημόνων κατέχοντας μια αρκετά μεγάλη φυτεία ζαχαροκάλαμου. Φοιτητής ακόμη, νυμφεύεται το 1948 τη Μίρτα Ντίας-Μπαλάρτ, με την οποία το 1949 αποκτά ένα γιο * Το 1950 παίρνει το πτυχίο του και τέσσερα χρόνια αργότερα το διαζύγιο με τη Μίρτα * Ως το 1952 ασκεί το επάγγελμά του. Δύο χρόνια αρκούν για να ονομαστεί «ο δικηγόρος των φτωχών» * Οι ασαφείς ακόμη, μα σοσιαλιστικές ιδέες του τον ωθούν στην πολιτική δράση * Το 1952 είναι η χρονιά κατά την οποία έχουν προκηρυχθεί εκλογές. Ο Κάστρο προσπαθεί να καταλάβει μια θέση στο κοινοβούλιο αλλά ο στρατηγός Φουλχένσιο Μπατίστα βάζει τέλος στις δημοκρατικές διαδικασίες με στρατιωτικό πραξικόπημα και ακυρώνει τις εκλογές * Ο νεαρός δικηγόρος αποφασίζει να προβάλει ένοπλη αντίσταση στη δικτατορία του Μπατίστα * Συγκεντρώνει 120 άνδρες και οργανώνει επίθεση στο στρατόπεδο Μονκάδα, στο Σαντιάγο δε Κούμπα * 1953. Η χρονιά αυτή θα σημαδέψει την ιστορία της Κούβας. Το εγχείρημα αποτυγχάνει παταγωδώς αλλά γίνεται σύμβολο. Ονομάζεται «κίνημα της 26ης Ιουλίου» και αρχίζει να αποκτά οπαδούς. Χαρακτηρίζεται «επιχείρηση-καμικάζι» της Κούβας και γίνεται σύμβολο * Οι επαναστάτες συλλαμβάνονται. Αλλοι πεθαίνουν από βασανιστήρια, άλλοι εκτελούνται και άλλοι, όπως ο Φιντέλ Κάστρο, οδηγούνται στη φυλακή. Ο 29χρονος Φιντέλ δίνει τον καλύτερο δικηγορικό εαυτό του στην απολογία του (η φράση του «η Ιστορία θα με αθωώσει» θα μείνει ιστορική), παρ’ όλα αυτά καταδικάζεται σε 15ετή κάθειρξη * Τα ερείσματά του στην Αβάνα όμως είναι πλέον ισχυρά. Αποτέλεσμα, αμνηστία για τους επαναστάτες. Ο Φιντέλ βγαίνει από τη φυλακή σε 22 μήνες αλλά εξορίζεται στο Μεξικό, όπου φθάνει στις 8 Ιουλίου * Εκεί γνωρίζει τον Αργεντινό Ερνέστο Γκεβάρα μέσω της Κουβανής Μαρία Αντόνια Γκονσάλες * «Είναι πολιτικό γεγονός ότι γνώρισα αυτόν τον κουβανό επαναστάτη. Είναι λεβέντης, έξυπνος, πολύ σίγουρος για τον εαυτό του και με εξαιρετική τόλμη. Νομίζω ότι η συμπάθεια είναι αμοιβαία» θα γράψει τότε στο ημερολόγιό του ο «Τσε» (Che στην αργεντίνικη σλαγκ σημαίνει «ε, ψιτ αδελφέ») * Μια νύχτα του Ιουλίου 1955, ύστερα από συζήτηση που διήρκεσε από τις 8 το βράδυ ως τα ξημερώματα, ο Γκεβάρα προσχωρεί στο κίνημα του κουβανού δικηγόρου * Ο Κάστρο δεν είναι ακόμη μαρξιστής. Οι ιδέες του είναι απλώς «αριστερές». Μιλάει για ανεξαρτησία και δικαιοσύνη * Στο Μεξικό οργανώνεται και η ένοπλη αντίσταση της ομάδας κατά της κουβανικής δικτατορίας. Αρχές του 1956 ο «Τσε» ξεκινά μαθήματα σωματικής και στρατιωτικής εκγύμνασης. Επικεφαλής της εκπαίδευσης των επαναστατών είναι ένας εξόριστος ανώτερος αξιωματικός του Ισπανικού Δημοκρατικού Στρατού: ο Αλμπέρτο Μάγιο * Τον Ιούνιο όμως η μεξικανική αστυνομία, ως έμπρακτη απόδειξη της καλής γειτονίας με την Κούβα του Μπατίστα, συλλαμβάνει τα μέλη του κινήματος «Μ-26» («Μονκάδα-26 Ιουλίου») * Ο Φιντέλ και ο «Τσε» φιλοξενούνται στο ίδιο κελί * Η Αβάνα όμως βράζει. Τα μηνύματα του «Μ-26» ασκούν ολοένα μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο και ειδικά στους φτωχούς αγρότες. Ο Κάστρο αφήνεται ελεύθερος για άλλη μία φορά. Δεν εγκαταλείπει όμως τους συντρόφους του. «Δεν θα σας αφήσω» είπε στον Γκεβάρα. «Αυτές οι προσωπικές θέσεις σε σχέση με τους ανθρώπους που εκτιμά είναι το κλειδί που εξηγεί τον φανατισμό που δημιουργεί στον περίγυρό του» θα γράψει αργότερα ο «Τσε» * Στις 31 Ιουλίου απελευθερώνεται και ο Γκεβάρα * 1956. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 25ης Νοεμβρίου 82 άντρες με στολή αγγαρείας επιβιβάζονται στο «Γκράνμα». Αποπλέουν από το Μεξικό και κατευθύνονται προς την Κούβα με σκοπό να καταλάβουν την εξουσία * Το «Γκράνμα» είναι ένα μικρό ξύλινο γιοτ που χωράει όλους κι όλους 25 επιβάτες. Οι επαναστάτες δεν βρίσκουν πού να καθήσουν. «Είναι πιο κατάλληλο για κρουαζιέρα συνταξιούχων γιάνκηδων παρά για απόβαση επαναστατών. Ολα μοιάζουν με παρωδία» γράφει στις σημειώσεις του ο Γκεβάρα, προσθέτοντας αργότερα: «Μόνο η τραγική κατάληξη του εγχειρήματος θα αποχρωματίσει την απόπειρα από τη χροιά του τσίρκου και θα της αποδώσει το ιστορικό μεγαλείο ή τον τραγικό χαρακτήρα της» * Στις 2 Δεκεμβρίου το «Γκράνμα» πλησιάζει προς τις ακτές αλλά πέφτει σε ένα λαβύρινθο από τεχνητές λίμνες. (Γκεβάρα: «Δεν ήταν απόβαση, ήταν ναυάγιο». Κάστρο: «Ηταν θρίαμβος της τύχης που φθάσαμε στην Κούβα». Γκεβάρα: «Ας είμαστε ρεαλιστές! Ας κυνηγήσουμε το ακατόρθωτο!».) * Τελικά οι επαναστάτες αποβιβάζονται στο έλος, φθάνουν στη Σιέρα Μαέστρα και αρχίζουν να οργανώνουν το αντάρτικο * Ο στρατός προσπαθεί να τους κλείσει τον δρόμο προς τα βουνά. Ενας χωρικός τούς «καρφώνει». Η ομάδα δέχεται την πρώτη επίθεση και αποδεκατίζεται. Επιβιώνουν μόνο 20 από τους 82 αντάρτες. Τραυματίζεται και ο «Τσε» * Το αντάρτικο όμως φουντώνει. Οι εθελοντές πυκνώνουν τις τάξεις του αντάρτικου * Ακολουθεί δεύτερη επαναστατική απόπειρα στις 17 Φεβρουαρίου 1957. Τον Ιούλιο δημιουργείται η Τέταρτη Φάλαγγα του στρατού του Φιντέλ. Ο Γκεβάρα προάγεται σε κομαντάντε * Ως το 1958 οι επαναστάτες σημειώνουν μικρές νίκες και μέσα σε ένα χρόνο καταφέρνουν τον οριστικό θρίαμβο * Αναλαμβάνουν την εξουσία την 1η Ιανουαρίου 1959, οπότε ο δικτάτορας Φουλχένσιο Μπατίστα εγκαταλείπει τη χώρα * Στις 16 Φεβρουαρίου ο Κάστρο αναλαμβάνει καθήκοντα πρωθυπουργού * Τον Απρίλιο του 1961, μετά την απόπειρα της CIA στον Κόλπο των Χοίρων, διακηρύσσει τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης * Στις 13 Μαρτίου 1968 αναγγέλλει την εθνικοποίηση όλων των επιχειρήσεων που είναι εγκατεστημένες στο νησί * Το 1971 ταξιδεύει στη Χιλή, προσκεκλημένος από τον Σαλβαδόρ Αλιέντε. Εκεί γίνεται μία από τις (περίπου 30 συνολικά) απόπειρες δολοφονίας του * Τον Δεκέμβριο του 1975 συμμετέχει στο πρώτο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας * Για την προσωπική ζωή του Κάστρο δεν υπάρχουν στοιχεία. Ο «κομαντάντε» της κουβανικής επανάστασης ήθελε να κρατάει τον ιδιωτικό βίο μακριά από την πολιτική δράση του. Μόνο εφέτος ο ισπανικός Τύπος έδωσε στο φως (εφημερίδα «El Mundo») τη μαρτυρία μιας γυναίκας σε ένα δημοσίευμα υπό τον τίτλο «Λα σενιόρα ντε Κάστρο». Ονομάζεται Ντάλια Σότο ντελ Βάγε. Είναι μια πρασινομάτα γυναίκα γύρω στα 60, δηλώνει μητέρα πέντε παιδιών (από τα οκτώ συνολικά) του «κομαντάντε» και αποκαλύπτει ότι γνωρίστηκαν γύρω στο 1961 *
Αλήθεια θέλεις να γράψεις ότι πρόκειται για σοσιαλιστική επανάσταση; Εντάξει, γράψ’ το! Δεν φοβόμαστε τις λέξεις. Μην πεις μόνο – όπως κάνουν οι Αμερικανοί – ότι εδώ έχουμε κομμουνισμό. Διότι κομμουνισμό δεν θα βρεις ούτε στη Ρωσία, ύστερα από 40 χρόνια κατάληψης της εξουσίας… Οσο για τη μεσαία τάξη, ξέχνα τους αυτούς, αγόρι μου. Ούτε που να το σκέφτεσαι ότι οι μικροαστοί μπορούν να παίξουν επαναστατικό ρόλο στη Λατινική Αμερική. Βεβαίως έχω μελετήσει τα έργα του Μαρξ και του Λένιν, πριν μάλιστα από την επίθεση στο Cuartel Moncada, το 1953. Η κοινωνία είναι χωρισμένη σε δύο τάξεις. Ο ταξικός αγώνας είναι γεγονός. Αυτές είναι αδιαμφισβήτητες αλήθειες. Οχι, οι Αμερικανοί δεν θα μας επιτεθούν. Ούτως ή άλλως ο ιμπεριαλισμός πνέει τα λοίσθια. Μπορεί βεβαίως να επιλέξει ανάμεσα στην αυτοκτονία και στον φυσικό θάνατο. Αν επιτεθεί, αυτό θα σημαίνει αυτοκτονία. Αν δεν επιτεθεί, μπορεί να ελπίζει σε μικρή παράταση ζωής».
ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΙΩΑΝΝΗ ΠΑΥΛΟ Β’ 21 Ιανουαρίου 1998. Ο Πάπας φθάνει στο αεροδρόμιο Χοσέ Μαρτί και ο Φιντέλ Κάστρο τον υποδέχεται εγκάρδια. Καθυστέρηση στην ώρα δεν υπάρχει. Υστέρηση των Κουβανών στην πίστη, ναι. Δεν έχουν επίσημη θρησκεία. Και όσοι πιστοί, μάλλον ασπάζονται ένα δόγμα-συνονθύλευμα, κάτι μεταξύ καθολικισμού και «βουντού».
«Κομαντάντε» είπα «μου είχατε υποσχεθεί μια συνέντευξη. Ας ορίσουμε την ημερομηνία τώρα, άμ’ έπος, άμ’ έργον».
«Οχι, chico» (τσίκο ισπανικά σημαίνει μικρό αγόρι – ο Φιντέλ όλους «τσίκο» τούς φωνάζει, τουλάχιστον όλους αυτούς που θεωρεί φίλους του). «Οχι, μη μου το κάνεις αυτό! Ελεος! Σε ικετεύω! Μισώ τα προγραμματισμένα ραντεβού. Κάτσε κάτω, άσε με κι εμένα να ξεθολώσω λιγάκι και αύριο τα ξαναλέμε για τη συνέντευξη».
Ο ΝΕΑΡΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ Φιντέλ Κάστρο στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα. Το αντάρτικο που οδήγησε στην ανατροπή του δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα (1 Ιανουαρίου 1959) διήρκεσε δύο χρόνια
Οι σωματοφύλακες (ένας χοντρός με κοντομάνικο, ένας αδύνατος με ανέκφραστο – τύπου Βελάσκεθ – πρόσωπο και ένας μαύρος με γλυκό μελαγχολικό βλέμμα) κάπνιζαν χωρίς να μιλούν. Ενας άλλος στρατιώτης κοίταζε προς την πόρτα. Τα γκαρσόνια και οι χορεύτριες έκαναν ότι δεν συμβαίνει τίποτε. Υποκρίνονταν ότι δεν βλέπουν κανέναν. Η βαρετή παράσταση ξεκίνησε. Κατά διαστήματα ο Φιντέλ Κάστρο χειροκροτούσε από ευγένεια. Κατά τις δύο μετά τα μεσάνυχτα σηκώθηκε. Ενας τραγουδιστής άρχισε να φωνάζει: «Viva el caballo!» («Ζήτω το άλογο!»). Το «άλογο» (καμπάγιο) είναι ο Φιντέλ Κάστρο. Ετσι τον αποκαλεί τρυφερά και χαϊδευτικά ο κόσμος λόγω της αδάμαστης δύναμής του. Ο πρωθυπουργός σηκώθηκε να φύγει ευχαριστώντας τον τραγουδιστή με ένα χαμόγελο. Τον ακολούθησα.
– Κομαντάντε, τι θα γίνει με εκείνη τη συνέντευξη;
«Chico, το ξέρεις ότι δεκάδες δημοσιογράφοι περιμένουν στην ουρά;».
– Κομαντάντε, περίμενα ένα μήνα.
«Α, ναι; Βέβαια! Εσύ δεν είσαι ο ιταλός κομμουνιστής, ο… Τολιατιάνο;». [Από το όνομα του Τολιάτι, του αρχηγού του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος.]
Ο Φιντέλ Κάστρο χαμογελάει, απλώνει τα μπράτσα σαν αγκαλιά και σηκώνει τους ώμους (είναι μια χαρακτηριστική χειρονομία του που δείχνει συστολή).
«Εντάξει. Φύγαμε!».
Πήγαμε στην Αίθουσα των Πρεσβευτών του ξενοδοχείου. Καθήσαμε γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι συνεδριάσεων, κάτω από έναν απίστευτα κακόγουστο πολυέλαιο. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου μας κύκλωσαν 10, 30, 40 άνθρωποι: τραγουδίστριες μουλάτες με μάτια βαμμένα μαύρα και μπλε, γκαρσόνια, κρουπιέρηδες, απεσταλμένοι χωρών της Λατινικής Αμερικής και διάφοροι άλλοι.
– Κομαντάντε, πώς θα ορίζατε τον χαρακτήρα της κουβανικής επανάστασης;
Ο Φιντέλ Κάστρο γελάει, ανάβει ένα πούρο και το κρατάει με τα μικρά ηλιοκαμένα δάχτυλά του.
«Εσείς οι εφημεριδάνθρωποι έχετε λύσσα με τους ορισμούς. Θέλετε σώνει και καλά να βάζετε ταμπέλες, να ταξινομείτε, να κατηγοριοποιείτε τα πράγματα. Είσαστε εξωφρενικά δογματικοί. Εμείς πάλι όχι. Τέλος πάντων! Εσύ θέλεις οπωσδήποτε να γράψεις ότι πρόκειται για σοσιαλιστική επανάσταση, έτσι; Εμπρός, λοιπόν, γράψ’ το! Ξέρεις, εμείς δεν ανατρέψαμε απλώς ένα τυραννικό καθεστώς. Καταστρέψαμε ολόκληρο τον γραφειοκρατικό μηχανισμό των φιλοϊμπεριαλιστών αστών: τις υπηρεσίες τους, την αστυνομία τους, τον μισθοφορικό στρατό τους. Καταργήσαμε τα προνόμια των λίγων, καταργήσαμε την ιδιοκτησία στις μεγάλες καλλιέργειες, στις μεγάλες φυτείες και στις τεράστιες εκτάσεις γης, διώξαμε μια και καλή τα ξένα μονοπώλια, εθνικοποιήσαμε σχεδόν όλες τις βιομηχανίες. Ο αγώνας μας τώρα είναι να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο και να χτίσουμε μια εντελώς καινούργια κοινωνία. Οι Αμερικανοί (εμείς στην Κούβα έτσι λέμε, «los americanos» [σ.τ.μ.: αντί του «estadounidenses» που σημαίνει στα ισπανικά οι κάτοικοι των Ηνωμένων Πολιτειών], όταν μιλάμε για τις ΗΠΑ) και οι παπάδες υποστηρίζουν ότι αυτό είναι κομμουνισμός. Εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν είναι. Οπως και να ‘χει, οι λέξεις δεν μας τρομάζουν. Ας λένε ό,τι θέλουν. Εχουμε, ξέρεις, ένα τραγούδι εδώ στην Κούβα, πολύ δημοφιλές στις τάξεις των αγροτών μας, που πάνω-κάτω λέει τα εξής: «Ο φτερωτός κακός οιωνός / της εθνικής προδοσίας και της δειλίας / που πέταξε μέσα στη χαρά μου / αναμασάει τη λέξη κομμουνισμός! / Εγώ δεν ξέρω τίποτε γι’ αυτούς τους -ισμούς. / Αλλά αν όλη αυτή η προκοπή που κατακτήσαμε / και βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια / είναι κομμουνισμός / τότε, ναι, ας με φωνάζετε κομμουνιστή / δεν με πειράζει»».
– Κομαντάντε, ποια είναι η γνώμη σας για το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, κόμμα τώρα και των κομμουνιστών του Κάστρο;
«Είναι το μόνο κόμμα της Κούβας που απαιτεί με συνέπεια ριζοσπαστικές αλλαγές στις κοινωνικές δομές και στις σχέσεις μεταξύ των κοινωνικών εταίρων. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή μας έβλεπαν με καχυποψία εμένα και τους αντάρτες μου. Η δυσπιστία αυτή ήταν βεβαίως δικαιολογημένη. Οι θέσεις τους, ιδεολογικά και πολιτικά, ήταν απολύτως ορθές. Είχαν δίκιο να μας βλέπουν με μισό μάτι. Γιατί εμείς από τη Σιέρα, από όπου καθοδηγούσαμε τον ανταρτοπόλεμο, είχαμε ένα σωρό μικροαστικά κατάλοιπα και προκαταλήψεις, παρ’ ότι είχαμε διαβάσει μαρξισμό. Οι ιδέες μας δεν ήταν ξεκάθαρες, παρ’ όλο που ευχόμασταν με όλη μας την ψυχή να πέσει η τυραννία και να καταργηθούν τα προνόμια των αστών. Συναντηθήκαμε, λοιπόν, κατανοήσαμε ο ένας τις αρχές του άλλου, διαπιστώσαμε ότι συμφωνούμε και αρχίσαμε να συνεργαζόμαστε. Οι κομμουνιστές έχουν χύσει πάρα πολύ αίμα, ηρωικά, με αυταπάρνηση, για την υπόθεση της Κούβας. Μέχρι στιγμής συνεχίζουμε να δουλεύουμε μαζί, ως πιστοί και αδελφωμένοι συνεργάτες».
«Είμαι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Να, αυτός εδώ ο chico [είπε και έδειξε με το δάχτυλο προς το μέρος μου] ξυπνάει κάθε πρωί ανησυχώντας για το αν θα μπορέσει να γράψει ένα καλό άρθρο για την εφημερίδα του. Ναι ή όχι; [μου χαμογέλασε] Ετσι κι εγώ κάθε πρωί ξυπνάω με την αγωνία μπας και δεν μπορέσω να κάνω καλά τη δουλειά μου ως επαναστάτη. Αλλά και με έναν πόνο πρέπει να σας πω: ότι πρέπει να εκτελέσω ανθρώπους! Τι νομίζετε; Οτι μας αρέσει να σκοτώνουμε; Αναγκαζόμαστε και το κάνουμε. Οι τρομοκράτες τοποθετούν βόμβες και σκοτώνουν τους στρατιώτες μας. Δεν θυμάστε τι έγινε όταν ανατίναξαν εκείνο το γαλλικό πλοίο; Θρηνήσαμε περίπου 100 νεκρούς! [Στις 4 Μαρτίου 1960 το γαλλικό φορτηγό πλοίο «La Coubre» που μετέφερε βελγικά όπλα και πυρομαχικά ανατινάχθηκε μέσα στο λιμάνι της Αβάνας.] Είναι θλιβερό. Είναι φοβερό να πρέπει να εκτελέσεις κόσμο. [Ξαφνικά ο Φιντέλ Κάστρο ταράχθηκε. Τα μάτια του κοκκίνισαν, δάκρυσαν και η φωνή του άρχισε να τρέμει.] Πιστέψτε με, είναι αγώνας μέχρις εσχάτων: ή αυτοί ή εμείς. Εχουμε καθήκον να υπερασπιστούμε την επανάσταση και να την κάνουμε να προχωρήσει. Δεν μπορούμε να δείξουμε οίκτο. Ακόμη και έτσι όμως είναι φοβερό!».
«ΖΗΤΩ Ο ΦΙΝΤΕΛ, ΖΗΤΩ Ο ΝΤΙΕΓΚΟ» Μπουένος Αϊρες, 10 Νοεμβρίου 2001. Αργεντινοί «φαν» του Μαραντόνα και οπαδοί του Κάστρο ευχαριστούν με τον τρόπο τους τον πρόεδρο της Κούβας για τη βοήθεια που προσέφερε στον θρύλο του ποδοσφαίρου καλώντας τον να αποτοξινωθεί σε κλινική της Αβάνας. «Ο ένας θαυμάζει τον άλλον» έγραψε ο ισπανόφωνος Τύπος. Ο Μαραντόνα απέδειξε την αγάπη του με ένα τατουάζ – η μορφή του Κάστρο σημαδεύει το αριστερό πόδι του – το οποίο επιδεικνύει στον Φιντέλ κατά τη συνάντησή τους εφέτος τον Οκτώβριο στην Αβάνα
Η ώρα έχει πάει πια πεντέμισι το πρωί. Ο Φιντέλ Κάστρο σηκώνεται, σφίγγει το χέρι σε όλους όσοι βρίσκονταν εκεί και υπογράφει υπομονετικά πίσω από καρτ ποστάλ, βιβλία, φωτογραφίες… Εχει ξαναβρεί το όμορφο χαμόγελό του. «Adi΄os, compa~neros! Muchas gracias!». Με αυτές τις λέξεις αποχαιρετά εγκάρδια τους «συντρόφους» του: «Αντιός, κομπανιέρος, μούτσας γκράσιας». Μετά γυρίζει προς εμένα και μου λέει:
«Την πήρες τη συνέντευξη που ήθελες, Ιταλιάνο; Τώρα δεν χρειάζεται να με παίρνεις στο κατόπι».
– Αντιθέτως, κομαντάντε! Εχω ένα σωρό ερωτήσεις να σας κάνω ακόμη.
«Καλά, καλά! Θα δούμε».
Φεύγει με βήματα αργά και ελαφρά κάνοντας τη χαρακτηριστική κίνηση με τους ώμους. Τον συνοδεύουν οι φρουροί του. Μπαίνει μέσα σε ένα μεγάλο μαύρο αυτοκίνητο και χάνεται στους έρημους δρόμους της Αβάνας. Εκείνη την ώρα άκουγες μόνο το σφύριγμα του βοριά.
Βίβα Φιντέλ! Η ιστορία δικαιώνει και … αθωώνει τους δυνατούς!
Πως βρυχάται ένα λιοντάρι σε ένα κόσμο που καταρρέει Φιντέλ, πολιτικά, κοινωνικά, χρηματοπιστωτικά και ηθικά;
Ας είμαστε ρεαλιστές! Το αύριο δεν μπορεί να περιμένει! Η επανάσταση … ίσως!
Συνέντευξη του Φιντέλ Κάστρο στον Όλιβερ Στόουν
Η συνέντευξη με τον Κάστρο κινηματογραφήθηκε τον περασμένο Ιανουάριο. Ο Στόουν είχε μεταβεί στην Κούβα για να πάρει συνέντευξη από τον Ραούλ Κάστρο στο πλαίσιο της έρευνάς του για το ντοκιμαντέρ που γύριζε για τον Τσάβες, ο οποίος θεωρείται «ιδεολογικό τέκνο» του Φιντέλ Κάστρο.
5 Ιουνίου, 2010
Η γυναίκα της Αργεντινής
Η ιστορία μιας γυναίκας!
Μια «αγία» από τα καμπαρέ της Αργεντινής στα μπαλκόνια της εξουσίας!
Η φωτογραφία της βρίσκεται ακόμη κρεμασμένη στα σαλόνια πολλών σπιτιών στην Αργεντινή. Γεννημένη σε ένα χωριό σε απόσταση 200 περίπου χιλιομέτρων από το Μπουένος Αϊρες, η Εύα Μαρία Ιμπαργκούρεν, νόθα κόρη του εύπορου Χουάν Ντουάρτε και της καλλονής Χουάνα Ιμπαργκούρεν, έμελλε να προκαλέσει στη σύντομη ζωή της έντονα και αντιφατικά πάθη. Οταν πέθανε, από καρκίνο, το 1952, σε ηλικία 33 ετών, ήταν παγκοσμίως γνωστή ως Εύα Περόν ή απλώς Εβίτα.
Ο θάνατος δεν επισκίασε τη φήμη της Εύας Περόν ¬ το αντίθετο. Το φάντασμα της Εβίτας συνέχισε να πλανάται επί δεκαετίες πάνω από τον…… δημόσιο βίο της Αργεντινής, ενώ το ταριχευμένο πτώμα της έμπαινε και έβγαινε, ανάλογα με τις διακυμάνσεις της πολιτικής, στη χώρα! Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 το εξαιρετικά επιτυχημένο μουσικό υπερθέαμα των Αντριου Λόιντ Γουέμπερ και Τιμ Ράις έδωσε νέα ώθηση στο φαινόμενο Εβίτα, δίνοντας μυθικές διαστάσεις στην ξανθομάλλα σύζυγο του Χουάν Περόν. Η ταινία του Αλαν Πάρκερ με πρωταγωνίστρια τη Μαντόνα επιτείνει ακόμη περισσότερο τη σύγχυση. Ποια ήταν η πραγματική Εβίτα; Πού τελειώνει η μυθοπλασία και πού αρχίζει η πραγματικότητα;
Η Μαρία Εύα Ντουάρτε ντε Περόν γεννήθηκε στις 7 Μαΐου του 1919 στο Λος Τολδος στην Αργεντινή. Ήταν η δεύτερη σύζυγος του προέδρου της Αργεντινής Χουάν Ντομίνγκο Περόν (1895-1974) και Πρώτη Κυρία της Αργεντινής από το 1946 μέχρι το θάνατο της στις 26 Ιουλίου του 1952. Συχνά την αναφέρουν απλά ως Εύα Περόν ή με το υποκοριστικό Εβίτα.Οι γονείς τις Juan Duarte και Juana Ibarguren δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Ο πατέρας της ήταν αριστοκράτης και ζούσε στην γειτονική Chivilcoy, με την σύζυγό του και τα παιδιά του. Η μητέρα της Eva ήταν ερωμένη του. Εκείνη την περίοδο, στην αγροτική Αργεντινή, ήταν σύνηθες για έναν εύπορο άνδρα να δημιουργεί πολλές οικογένειες, εκτός της νόμιμης. Μόλις η Eva έγινε ενός έτους, ο Juan Duarte, γύρισε πίσω στο Chivilcoy, στην νόμιμη οικογένειά του, εγκαταλείποντας την Juana Ibarguren με τα πέντε παιδιά τους, στη φτώχεια.Η μικρή Eva μεγάλωσε χωρίς πλούτη και ανέσεις, στην πιο φτωχική γειτονιά του Junín, επαρχία του Μπουένος Άιρες. Η μητέρα της, κέρδιζε λίγα χρήματα ράβοντας τα ρούχα των γειτόνων, για να ζήσει εκείνη και τα παιδιά της. Η οικογένεια ήταν στιγματισμένη από την εγκατάλειψη του πατέρα, ιδιαίτερα από τότε που ο νόμος στην Αργεντινή ήταν σκληρός με τα νόθα παιδιά. Λέγεται πως, η Eva κατέστρεψε το πιστοποιητικό γεννήσεώς της το 1945 για να σβήσει αυτό το μελανό σημείο από το παρελθόν της.Από μικρή κιόλας η Eva, συμμετείχε σε όλες τις παραστάσεις του σχολείου της με μεγάλο ενθουσιασμό. Όταν είχε ελεύθερο χρόνο, της άρεσε πολύ να πηγαίνει στο σινεμά. Η μητέρα της ήθελε να την παντρέψει, όμως η Eva είχε άλλα όνειρα. Ήθελε να γίνει μεγάλη ηθοποιός. Παρά τις δυσκολίες δεν έπαψε ποτέ να ονειρεύεται το μέλλον της. Ήθελε να ξεφύγει από την μίζερη καθημερινότητα στο Junín. Ήταν μαγεμένη από ιστορίες όλων εκείνων των ανθρώπων που έφευγαν από την γενέτειρά τους (και γενέτειρα της Eva) για τις μεγάλες πόλεις και επέστρεφαν κάνοντας λόγο για υπέροχα μέρη, γεμάτα πλούτο, ομορφιά και ευκαιρίες.Έτσι, δεν άργησε να πάρει τη μεγάλη απόφαση. Μετακόμισε στην πρωτεύουσα της χώρας, το Μπουένος Άιρες, για να ασχοληθεί με την υποκριτική. Ήθελε να κάνει καριέρα ηθοποιού στο θέατρο, το ραδιόφωνο και το σινεμά.Η περίοδος που η Eva μετακόμισε στο Μπουένος Άιρες, δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί και από τις πιο εύκολες. . Η μεγάλη πόλη ήταν ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένη την περίοδο εκείνη, λόγω της μετανάστευσης από την παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1929. Πολλοί ήταν εκείνοι που προσπαθούσαν να ορθοποδήσουν, που ήθελαν να φύγουν από τη μιζέρια, να βγάλουν χρήματα, να κάνουν κάτι σημαντικό, κάτι μεγάλο, που είχαν όνειρα, όπως και η Eva.
O ερχομός της στην πρωτεύουσα και οι συνθήκες που επικρατούσαν τότε, την έφερε αντιμέτωπη με την σκληρή πλευρά του ονείρου. Κατάλαβε πως ήταν πιο δύσκολο από όσο νόμιζε, να επιβιώσει εκεί χωρίς μόρφωση και, βέβαια, χωρίς γνωριμίες. Στις 28 Μαρτίου του 1935, η Eva κάνει το πρώτο της επαγγελματικό ντεμπούτο, στο έργο με τίτλο «The Perezes Misses», στο Comedias Theater. Την επόμενη χρονιά έκανε μια μικρή περιοδεία με το θέατρο. Δούλεψε επίσης και ως μοντέλο, ενώ συμμετείχε και σε μερικές μελοδραματικές ταινίες, β’ κατηγορίας, στο σινεμά. Κάπως έτσι, πήγαινε η πορεία της καριέρας της Eva, τα πρώτα χρόνια.
Μια κάποια οικονομική σταθερότητα άρχισε να υπάρχει από το 1942, όταν μια εταιρία, η Candilejas, προσέλαβε την Eva, για να «χαρίσει» τη φωνή της στον ρόλο μιας καθημερινής δραματικής σειράς του ραδιοφώνου Radio El Mundo, που ήταν ο σημαντικότερος ραδιοφωνικός σταθμός στη χώρα, την εποχή εκείνη. Λίγο αργότερα, την ίδια χρονιά, υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο με έναν άλλον ραδιοφωνικό σταθμό, τον Radio Belgrano, ο οποίος της εξασφάλισε ρόλο σε ένα δημοφιλές ιστορικό δράμα με τίτλο Great Women of History, στο οποίο ενσάρκωσε την βασίλισα Ελισάβετ Α’ της Αγγλίας, την δημοφιλή γαλλίδα ηθοποιό, Sarah Bernhardt και την τελευταία Τσαρίνα της Ρωσίας. Η τύχη μοιάζει να είναι πια με το μέρος της Eva Duarte. Εκτός από την ανοδική πορεία της ως ηθοποιού, κατάφερε τελικά, να γίνει συνιδιοκτήτρια της ραδιοφωνικής εταιρίας Radio El Mundo όπου εργαζόταν. Η οικονομική σταθερότητα που είχε αποκτήσει της προσέφερε και κάποιες ανέσεις. Τώρα μπορούσε να κατοικεί στο δικό της διαμέρισμα, στην περιοχή Calle Posadas. Το 1943, υπολογίζεται, μάλιστα, ότι κέρδιζε πέντε ή έξι χιλιάδες πέσος μηνιαίως, κάτι που την κατέταξε ως μια από τις πιο υψηλά αμειβόμενες ηθοποιούς του ραδιοφώνου, εθνικώς.Ο Pablo Raccioppi, το δεύτερο πρόσωπο που διοικούσε τον ραδιοφωνικό σταθμό, που σύμφωνα με πηγές, μάλλον δεν συμπαθούσε και τόσο την Eva, είχε παρατηρήσει, όμως, πως η ίδια ήταν ένα πραγματικά αξιόπιστο άτομο. Η Eva έκανε και μια σύντομη καριέρα στο σινεμά, με ταινίες που δεν σημείωσαν καμιά ιδιαίτερη επιτυχία.
Τον επόμενο χρόνο αρχίζει η σημαντικότερη περίοδος της ζωής της, αφού η Eva ξεκινάει την ενασχόλησή της με την πολιτική. Είναι μια από τους θεμελιωτές του Argentine Radio Syndicate (ARA).
Στις 22 Ιανουαρίου του 1944 γνωρίζει τον άνδρα της ζωής της, τον συνταγματάρχη Χουάν Περόν (Juan Peron) σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση στο Σαν Χουάν. Οι δυο τους έφυγαν μαζί από την εκδήλωση περίπου στις δύο τα ξημερώματα, κάτι που τράβηξε τα βλέμματα όλων των παρευρισκόμενων. Δεν πέρασε πολύς καιρός από την γνωριμία εκείνη και η Eva Duarte με τον Juan Peron αποφασίζουν να συμβιώσουν. Κάποιοι από τον κύκλο του Peron θεώρησαν την απόφασή του αυτή, μέγα σκάνδαλο. Παρά το γεγονός αυτό, αλλά και την γενικότερη προκατάληψη που υπήρχε τότε για την συμβίωση ανύπαντρων ζευγαριών, ο Juan Peron σύστηνε την Eva στους κύκλους του, φιλικούς και πολιτικούς και της επέτρεπε να είναι στο πλευρό του σε σημαντικές συναντήσεις του με συμβούλους και μέλη της κυβέρνησης.
Για πολλούς είναι ακόμα και σήμερα δύσκολο να καταλάβουν για ποιο λόγο ο Peron άφησε την Eva να συμμετέχει στην πολιτική ζωή, αφού αυτή η κίνηση θα μπορούσε εύκολα να προκαλέσει σκάνδαλο και να ζημιώσει την καριέρα του ως πολιτικού. Κάποιοι ισχυρίζονται πως η Eva Duarte δεν είχε καθόλου γνώσεις για την πολιτική ούτε ενδιαφερόταν για αυτήν προτού γνωρίσει τον Perοn. Γι’ αυτό και ποτέ δεν του έφερνε αντιρρήσεις. Ο ίδιος ο Juan Peron θα πει αργότερα πως επέλεξε σκόπιμα την Eva σαν μαθητευομένη του. Ήθελε μέσα από εκείνη να δημιουργήσει το «δεύτερο εγώ» του. Άλλοι ισχυρίζονταν, πως η ηλικία του Juan Peron ήταν η αιτία που ήθελε να αφήσει την Eva Duarte κάτι σαν διάδοχο του. Όταν γνωρίστηκαν εκείνος ήταν 48 και εκείνη 24. Εκείνος είχε ξεκινήσει μεγάλος την πολιτική του καριέρα.
Το 1945 η Eva Duarte και ο Juan Peron παντρεύονται και εκείνη γίνεται επισήμως κυρία Peron. Το 1946 ο Χουάν Περόν εξελέγη πρόεδρος της Αργεντινής. Κατά τη διάρκεια των επόμενων έξι χρόνων, η Eva Peron αποκτά δύναμη στα εργατικά σωματεία που στήριζαν τον Peron, μιλώντας στον λαό για τα εργατικά δικαιώματα. Πάνω από όλα ήθελε πάντα να δείχνει πως είναι μια γυναίκα που στηρίζει τον Juan Peron και πιστεύει σε αυτόν. Επίσης, διηύθυνε τα υπουργεία Εργασίας και Υγείας και ίδρυσε και διηύθυνε το φιλανθρωπικό Ίδρυμα Eva Peron. Ασχολήθηκε, ιδιαίτερα, και πάλεψε για τα δικαιώματα των γυναικών στην Αργεντινή και ίδρυσε και διηύθυνε το πρώτο γυναικείο πολιτικό κόμμα μεγάλης κλίμακας της χώρας, το Γυναικείο Κόμμα του Peron.
Η Eva αποδέχεται το χρίσμα των οπαδών του Peron για τη θέση του Αντιπροέδρου της Αργεντινής. Στον αγώνα αυτό έλαβε μεγάλη υποστήριξη από την πολιτική βάση των οπαδών του Peron, χαμηλόμισθους Αργεντινούς και μέλη της εργατικής τάξης γνωστών ως descamisados (χωρίς πουκάμισο). Όμως, η αντιπολίτευση των στρατιωτικών και της υψηλής κοινωνίας σε συνδυασμό με την υγεία της, που άρχιζε να κλονίζεται έντονα, την ανάγκασαν τελικά να αποσύρει την υποψηφιότητά της, πράγμα που πιστεύουν και οι περισσότεροι βιογράφοι της ιστορίας της Eva Peron.
Η ίδια, όμως τότε, είχε πει, πως η μοναδική της φιλοδοξία και βαθιά επιθυμία ήταν, σε εκείνο το μεγάλο κεφάλαιο της ιστορίας, να γραφτεί το όνομα του άντρα της, ελπίζοντας απλά κάπου, σε κάποια υποσημείωση να υπάρχει η αναφορά για μια γυναίκα που προσπάθησε να φέρει ελπίδες και όνειρα στους ανθρώπους του προέδρου, ο οποίος τελικά κατάφερε να τα κάνει πραγματικότητα. Οι οπαδοί του Peron, μέσα από αυτή την εκδήλωση, χαρακτήρισαν την Eva ως ένα ανιδιοτελές άτομο, μια γυναίκα με ήθος και αληθινές αξίες.
Πρέπει να σημειωθεί ότι η Evita είχε πολλούς επικριτές. Για πολλούς αστούς, το πρόσωπό της Eva Peron εξέφραζε τον αντιδημοκρατικό λαϊκισμό και για κάποιους θεωρήθηκε πως εκμεταλλεύτηκε τη θέση της για να αποκομίσει προσωπικά κέρδη. Είδαν την εμφάνιση του περονισμού και τον ρόλο που έπαιξε η ίδια στην ανάπτυξη του φαινομένου, όχι ως τον χρυσό αιώνα της Αργεντινής, αλλά ως την αρχή των χρόνιων κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων της χώρας.
Η υγεία της Eva Peron, άρχισε να πλήττεται έντονα από το 1951 και χειροτέρευε ολοένα και περισσότερο. Το πρώτο δείγμα εμφανίστηκε, όταν η Eva λιποθύμησε δημοσίως και εγχειρίστηκε λίγες μέρες αργότερα. Παρόλο που αναφέρθηκε πως είχε δεχτεί εκτομή τυφλού εντέρου, στην πραγματικότητα ανέπτυξε επιθετικό καρκίνο του τραχήλου της μήτρας. Η έντονη αδυναμία, η κόπωση και οι συχνές αιμορραγίες ταλαιπωρούσαν διαρκώς την Eva. Ο Juan Peron δεν της γνωστοποίησε την διάγνωση των γιατρών για την κατάσταση της υγείας της, όμως εκείνη ήξερε πως ήταν σοβαρά. Λίγους μήνες μετά την υποψηφιότητά της ως αντιπρόεδρος, η Evita είχε κάνει κρυφά ριζική αφαίρεση μήτρας, σε μια απόπειρα να θεραπευθεί από τον καρκίνο.
Όταν ο σύζυγός της επανεκλέχτηκε ως πρόεδρος της Αργεντινής στις 4 Ιουνίου του 1952, την πρώτη χρονιά που δικαίωμα ψήφου είχαν και οι γυναίκες της Αργεντινής, η Eva τον ακολούθησε στην παρέλαση που έγινε προς τιμήν του. Ήταν τόσο καταβεβλημένη από την ασθένεια, που δεν μπορούσε να σταθεί χωρίς υποστήριξη. Κάτω από το χοντρό παλτό της είχε στηθεί ένα μηχάνημα υποστήριξης ώστε να μπορεί να μένει όρθια και να χαιρετάει τον κόσμο μέσα από το ανοιχτό αυτοκίνητο. Πήρε τριπλές δόσεις φαρμάκων για να μην πονάει, πριν αλλά και μετά το γεγονός. Λίγες μέρες μετά, έλαβε από το Κογκρέσο της Αργεντινής τον επίσημο τίτλο του Πνευματικού Ηγέτη του Έθνους.Δυστυχώς, ο καρκίνος από τον οποίο υπέφερε η Eva, προχώρησε κάνοντας μετάσταση στους πνεύμονες και ήταν ο πρώτος άνθρωπος στην Αργεντινή που υποβλήθηκε σε χημειοθεραπείες, οι οποίες τελικά δεν την βοήθησαν.
Η Evita Peron πέθανε στα τριάντα τρία της χρόνια, στις 26 Ιουλίου του 1952 η είδηση έγινε γνωστή άμεσα, σε ολόκληρη τη χώρα. Η Αργεντινή σώπασε. Έκλεισαν μαγαζιά, κινηματογράφοι, ρεστοράν και στα ραδιόφωνα οι εκφωνητές πληροφορούν τον κόσμο για την δυσάρεστη είδηση λέγοντας πως η Eva Peron πέρασε στην αιωνιότητα. Λίγο πριν αφήσει την τελευταία της πνοή θα πει: «Θα πεθάνω μα θα επιστρέψω και θα είμαι χιλιάδες». Στον τάφο της μπορεί να διαβάσει κανείς την επιγραφή «Μην κλαις για μένα, Αργεντινή. Θα είμαι πάντοτε κοντά σου».Μετά τον θάνατό της το Βατικανό έλαβε 40.000 γράμματα που ζητούσαν να ανακηρυχθεί αγία.
Ο Juan Peron, ταρίχευσε το πτώμα της και το εξέθεσε σε δημόσιο προσκύνημα. Φαίνεται πως αυτό ήταν περισσότερο δική του επιθυμία και όχι δική της. Κάποιοι είπαν πως υπολόγιζε ότι η απήχησή της στον λαό θα εξασφάλιζε την παραμονή του στην εξουσία. Βέβαια, πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι πήγαν να «αποχαιρετήσουν» την Evita, όμως ο Juan Peron ανετράπη πραξικοπηματικά από το στρατό, το 1955, τρία χρόνια μετά το θάνατο της συζύγου του. Πάνω από 40 χρόνια κυβέρνησαν οι στρατιωτικοί την Αργεντινή και η χώρα γνώρισε τη διαφθορά, την κοινωνική αναταραχή και οικονομικά προβλήματα.
Το νέο καθεστώς θεώρησε το πτώμα της Evita επικίνδυνο πολιτικό σύμβολο, και έτσι, εστάλη στην Ευρώπη. Η μακάβρια περιπέτεια του πτώματος της Eva Duarte Peron τελείωσε (σχεδόν) το 1971, όταν αυτό επεστράφη στον Peron, ο οποίος βρισκόταν στη Μαδρίτη. Το πήρε μαζί του στην Αργεντινή, όταν επέστρεψε το 1974…Τελικά, λίγο καιρό αργότερα, θα ανακηρυχθεί και επίσημα αγία, η Santa Evita.
Η ιστορία της έγινε κομμάτι της μαζικής κουλτούρας και αντικείμενο θεατρικών παραστάσεων άλλα και του φημισμένου μιούζικαλ, με τίτλο Evita. H μεταφορά του έργου «Evita» στη μεγάλη οθόνη, θα γίνει με τη μουσική του Άντριου Λόιντ Βέμπερ, τους στίχους του Τιμ Ράις και σκηνοθεσία από τον Άλαν Πάρκερ. Πρωταγωνιστούν οι Μαντόνα (Evita), Αντόνιο Μπαντέρας (Che) και Τζόναθαν Πράις (Juan Peron). Το μιούζικαλ βασίζεται στα γεγονότα που συνδέθηκαν με την άνοδο στην εξουσία του Juan Peron, στην Προεδρία της Αργεντινής και στο ρόλο που διαδραμάτισε σε αυτά η δεύτερη σύζυγός του, Eva Peron. Επίσης, περιγράφεται η διαδρομή της Eva Duarte από την φτωχική ζωή της, στο θέατρο και στην πολιτική.
Η ταινία είχε θερμή αποδοχή από τους κριτικούς και προτάθηκε για πέντε βραβεία Όσκαρ. Τελικά κέρδισε αυτό του Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού για το «You Must Love Me». Επίσης προτάθηκε για πέντε Χρυσές Σφαίρες και κέρδισε τις τρεις: Καλύτερης Ταινίας – Κωμωδία ή Μιούζικαλ, Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού («You Must Love Me») και Καλύτερης Ηθοποιού σε Κωμωδία ή Μιούζικαλ (Μαντόνα). Η ταινία, επίσης, κατέχει το ρεκόρ αλλαγής κουστουμιών για την πρωταγωνίστρια. Η Μαντόνα φόρεσε 85 κοστούμια, 39 καπέλα, 45 ζευγάρια παπούτσια και 56 ζευγάρια σκουλαρίκια. Όλα βασισμένα σε πραγματικά ενδύματα της Eva Peron, μερικά από τα οποία φυλάσσονται ακόμη και σήμερα στην Αργεντινή. Το προηγούμενο ρεκόρ αλλαγής κοστουμιών ανήκε στην ηθοποιό Ελίζαμπεθ Τέιλορ για την ταινία «Κλεοπάτρα». Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Άλαν Πάρκερ, κάνει και αυτός ένα μικρό πέρασμα από την ταινία υποδυόμενος έναν οργισμένο σκηνοθέτη.
Το νεκροταφείο της Recoleta στο Μπουένος Αϊρες, ήταν η τελευταία κατοικία της Evita, σε οικογενειακό τάφο. Κάθε χρόνο, στις 26 Ιουλίου, εκατοντάδες άνθρωποι περνούν από εκεί για να αφήσουν λίγα λουλούδια, ενώ πολλοί επισκέπτονται το σπίτι που γεννήθηκε στο Λος Τόλδος. Και καθημερινά, όμως, πολλοί επισκέπτες πηγαίνουν εκεί, αφού το μέρος λειτουργεί και ως μουσείο.
Οι περονιστές στην Αργεντινή δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα ευχαριστημένοι με τον τρόπο που αποδίδουν οι Γουέμπερ και Ράις την προσωπικότητα της Εβίτα, ιδιαίτερα δε με τη μονοδιάστατη εικόνα της ως λαϊκής ηθοποιού που εκμεταλλευόταν τα κάλλη της για να αποκτήσει την εύνοια των ανδρών και να ανέλθει κοινωνικά.
Η Εβίτα δεν ήταν μια απλή ηθοποιός του ραδιοφώνου, άξια μόνο για λαϊκά μελοδράματα. Οταν ο Περόν συγκρούστηκε με άλλα μέλη της κυβέρνησης και συνελήφθη, η αντίδρασή του ήταν να πέσει στα γόνατα και να ικετεύσει τον οίκτο των συναδέλφων του στρατιωτικών. Αντιθέτως, η Εβίτα οργάνωσε τις διαδηλώσεις των εργατών χάρη στις οποίες επετεύχθη η απελευθέρωσή του. Τον Φεβρουάριο του 1945 ο Περόν σάρωσε στις εκλογές. Η Εβίτα, που αναφέρεται ως «μαχητική φεμινίστρια», ήταν η εμπνεύστρια σειράς μέτρων πρόνοιας υπέρ των κατώτερων στρωμάτων που της εξασφάλισαν τη λατρεία των λαϊκών μαζών και την αντιπάθεια των ανώτερων τάξεων. Η προσωπική συμβολή της στο μείγμα μιλιταρισμού και λαϊκισμού που αποτέλεσε την ιδεολογία, τον «justicialismo», του περονιστικού καθεστώτος ήταν ανεκτίμητη και η δημοτικότητά της ανυπολόγιστη. Στο απόγειο της σταδιοδρομίας της η Εύα Περόν ήταν «η ισχυρότερη γυναίκα στη Νότια Αμερική». Ηταν άλλωστε η ψήφος των γυναικών που εξασφάλισε την επανεκλογή του Περόν το 1952.
Αξιοσημείωτη ιστορική παρατυπία συνιστά η παρουσία στο μιούζικαλ των Γουέμπερ και Ράις του επαναστάτη Τσε, συντρόφου του Φιντέλ Κάστρο. Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα ουδέποτε συνάντησε τους Περόν. Οι ανακρίβειες και η μελοδραματική εικόνα της Εβίτας, ως ελαφρών ηθών αρτίστας με κύριο ενδιαφέρον τις ερωτικές περιπέτειες, ήταν ο ένας λόγος όπου τα γυρίσματα της ταινίας του Αλαν Πάρκερ συνάντησαν τέτοια αντίδραση στην Αργεντινή. ο άλλος ήταν η επιλογή της Μαντόνα για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τελικά η αμερικανίδα σταρ πέτυχε η σκηνή όπου η Εβίτα τραγουδά το τραγούδι «Don’t cry for me, Argentina» να κινηματογραφηθεί στο μπαλκόνι της Casa Rosaria, από όπου η πραγματική Εβίτα μιλούσε στα πλήθη. Πώς το κατάφερε αυτό το «material girl»; Ενα δείπνο με τον πρόεδρο Κάρλος Μένεμ έπαιξε αποφασιστικό ρόλο. Φαίνεται ότι οι ισχυροί άνδρες της Αργεντινής εξακολουθούν να έχουν αδυναμία σε ωραίες καλλιτέχνιδες με οξυζεναρισμένο ξανθό μαλλί.
«Put me down for a lifetime of success. Give me credit, I’ll find ways of paying.». Eva Perón
Δεν κλαίνε, Εβίτα, όσοι έζησαν τολμηρά και πληρώσαν την επιτυχία και την συμφωνία πίστωσης λογαριασμού!
Madonna – Evita – 11 Don’t Cry for Me Argentina (1996)
Τα τραγούδια της Λάϊον 