1 Μαρτίου, 2016
Οι κρίσιμες ημέρες του Μαρτίου
Και η πολιτική είναι Τέχνη… Είναι η Τέχνη της προπαγάνδας.
Τα πρόσωπα και όχι η καθ’ αυτή πολιτική ιδεολογία, έχουν γίνει σήμερα, συνώνυμα του αμοραλισμού, του κυνισμού και της ματαιοδοξίας. Στο προσκήνιο του «ΑΙ ΕΙΔΟΙ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΟΥ» βγαίνει στην επιφάνεια το παρασκήνιο της προεκλογικής καμπάνιας. Μιας εκστρατείας καθόλου άμωμης, που δε διστάζει να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσον προκειμένου να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της (συνήθως με δόλιο τρόπο, όπως η δυσφήμιση του αντιπάλου). Η σχέση μεταξύ Υποψηφίου Πρόεδρου και Επικεφαλής του Προεκλογικού Αγώνα, διέπεται από κανόνες εμπορικού Δικαίου παρά Πολιτικής Επιστήμης. Τα δύο καθοριστικά πρόσωπα – ήρωες στην ταινία είναι ουσιαστικά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Η ταινία αναφέρεται στην εκλογή Προέδρου ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα στις ΗΠΑ (των Δημοκρατικών), μέσα από διαδικασίες που οικοδομούν και αναπαράγουν το διπολικό σύστημα.
Κυριότερη δουλειά των πολιτικών σήμερα, είναι να χειραγωγούν τις μάζες, η οποία εξελίσσεται ως αντάλλαγμα της δικής τους χειραγώγησης – π.χ. από χορηγούς, εταιρείες που τους στηρίζουν στον προεκλογικό τους αγώνα κ.λ.π. … Όσο περισσότερο χρήμα διαθέτει ένας υποψήφιος τόσο περισσότερες οι πιθανότητες να εκλεγεί. Γιατί το χρήμα «κινεί ουρανόν και γην» στην κρίσιμη περίοδο της προεκλογικής καμπάνιας, αλλά και μετά την πιθανή εκλογή (βλέπε διαχείριση κυβερνητικών κονδυλίων). Απο κει και πέρα απαιτούνται τυπικά προσόντα, που είναι συγκεκριμένα. Σχετικά καλή εμφάνιση (έστω με την βοήθεια image maker), ρητορική δεινότητα (να δίνει «πειστικές υποσχέσεις», ακόμα και ουτοπικές), εφευρετικότητα (σε νέες εξαγγελίες και «θα»), γρήγορα αντανακλαστικά (να μην σαστίζει στα δύσκολα), και «καθαρό» παρελθόν. Οι Αμερικάνοι πάντα έδιναν πολύ περισσότερη σημασία, από τους υπόλοιπους λαούς της Δύσης, στην ιδιωτική – δηλ. την οικογενειακή – ζωή των πολιτικών προσώπων με βάση την στερεότυπη ηθική που υπερασπίζει το Αμερικάνικο Όνειρο.
Συνοπτικά και πάνω απ’ όλα, η εικόνα του πολιτικού πρέπει να μένει ατσαλάκωτη από σκάνδαλα. Πολλές φορές οι αντίπαλοι και άλλοι «πληγωμένοι εχθροί» συνομωτούν εκούσια ή ακούσια προς αυτή την κατεύθυνση. Η ηθική του μακιαβελλισμού ωθεί στον πολιτικό κανιβαλλισμό.
Το θεατρικό έργο Μπο Γουίλιμον του «Farragut North», στο οποίο βασίστηκε το σενάριο του Γκραντ Χέσλοβ είναι εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα άλλωστε. Εύκολα αναγνωρίσιμα και αντιληπτά, ιδίως σε μας τους ευαίσθητους στο … θέμα Έλληνες.
Η ταινία του Τζορτζ Κλούνι, είναι σε γενικές γραμμές αρκετά ενδιαφέρουσα, με την οπτική να εστιάζει στα πρόσωπα και τις προσωπικές του στιγμές, τις αδυναμίες και τα λάθη, παρά στην ιδεολογική προπαγάνδα και την εξουσία που απορρέει από την στήριξη που παρέχουν οι σπόνσορες και οι λοιποί παρατρεχάμενοι (π.χ. γερουσιαστές όπως ο Τζέφρι Ράιτ, που ανταλλάσει την ψήφο των αντιπροσώπων του με την Υπουργική καρέκλα). Ένας πολιτικός που σκοντάφτει σε σφάλμα, δίκαια ή άδικα, είναι «τελειωμένος». Από αυτή την άποψη η πολιτική είναι ένα άκρως ανταγωνιστικό επάγγελμα, στο ίδιο επίπεδο με τις μονοπωλιακές επιχειρήσεις. Οι μέθοδοι και οι στρατηγική προώθησης είναι ίδιοι.
Στην θέση των προϊόντων έχουμε πρόσωπα. Φρέσκα στην αρχή. Αλλά πάντα αναλώσιμα.
Το επιμύθιο που αναδύεται τόσο από το φιλμ, όσο και από το θεατρικό «Farragut North»
αφορά την αναλωσιμότητα και το «δούναι και λαβείν». Όσο περισσότερο ευάλωτος είσαι, τόσο πιο εύκολα θα υποκύπτεις σε εκβιασμούς, παραχωρήσεις, συμβιβασμούς.Δημήτρης Παπαμίχου
Τα τραγούδια της Λάϊον 