Τα βιβλία

3 Νοεμβρίου, 2010

Τα βιβλία

που διαβάσαμε στον….Φ. Ο καιρός του Τόξου

Φ Οδύσσειας

Τότες στο νου της έβαλε η θεά η γαλανομάτατης Πηνελόπης, της καλής του Ικάριου θυγατέρας,τόξο και σίδερα σταχτιά να βάλη στους μνηστήρεςαγώνα και σφαγής αρχή μες στου Οδυσσέα τους πύργους.
5
Τη σκάλα του θαλάμου της την αψηλή κατέβη,πήρε ώριο γυριστό κλειδί στο μαλακό της χέρι,χαλκένιο και με φιλντισί χερούλι ταιριασμένο.Ως στο στερνό το θάλαμο πηγαίνει με τις βάγιες,που κοίτουνταν οι θησαυροί του βασιλέα κρυμμένοι,
10
χαλκός, χρυσάφι, σίδερο περίτεχνα εργασμένο.Είχε και πισοτέντωτο δοξάρι και φαρέτρα,που μέσα της ήταν πολλές στεναχτερές σαγίτες.Από τη Λακεδαίμονα τά ‘χε ο Δυσσέας φερμένα,του ομοιόθεου του Ίφιτου, γόνου του Ευρύτου δώρα.
15
Στου Ορσίλοχου ανταμώθηκαν του αντρείου στη Μεσσήνη,σαν πήγε ο Οδυσσέας εκεί για χρέος που όλ’ η χώρατου χρώσταγε· τι πρόβατα τρακόσα από το Θιάκιμε τους βοσκούς αρπάξανε και φύγαν Μεσσηνίτεςμε πλεούμενα πολύσκαρμα· και μακρινό ταξίδι
20
πήγε ο Δυσσέας ζητώντας τα, μικρός πολύ κι αν ήταντι ο κύρης του τον έστειλε και του Θιακιού οι γερόντοι.Και πάλε ο Ίφιτος εκεί φοράδες δώδεκα ήρθενα βρη χαμένες, που γερά βυζάνανε μουλάρια·αυτές δα που του γίνανε χάρος και μαύρη μοίρα,
25
κατόπι, στον αντρειόψυχο του Δία το γιό σαν ήρθε,τον Ηρακλή, το γνωριστή κάθε έργου φημισμένου,που ο άνομος στο σπίτι του τον έσφαξε, αν και ξένο,και μήτε θεό δε ντράπηκε, και μήτε το τραπέζιπου τότες του παράθεσε· μόνε κι εκείνον σφάζει,
30
και τις βαριόνυχες κρατάει φοράδες στο παλάτι.Αυτές ζητώντας ο Ίφιτος, τον Οδυσσέα ανταμώνει,και το δοξάρι τού ‘δωσε, που ο Εύρυτος ο μέγαςκρατούσε μιά φορά, μα πριν πεθάνη τό ‘χε αφήσειτου γιού του στα παλάτια του. Και τότε ο Οδυσσέας
35
τού ‘δωκε κοφτερό σπαθί και δυνατό κοντάρι,αρχή φιλίας γκαρδιακής· μα οι δυό δε γνωριστήκανκαι σε τραπέζι, γιατί ο γιός του Διός είχε σκοτώσειτον Ίφιτο το θεόμοιαστο, που τού ‘δωκε το τόξο.Στον πόλεμο σαν έβγαινε με πλοίο ο Οδυσσέας,
40
τ’ άφηνε σπίτι, θύμημα του αγαπητού του φίλου,και μόνο στην πατρίδα του κρατούσε εκείνο τ’ όπλο. 

Σαν έφτασε στο θάλαμο η τρισεύγενη γυναίκα,και στο κατώφλι ανέβηκε το δρένιο, που τεχνίτηςτό ‘χε σκαλίσει ξυλουργός, και το ίσιωσε με στάφνη,
45
και παραστάτες έστησε, κι έβαλε ωραίες θύρες,αμέσως τότες το λουρί ξελύνει απ’ την κρικέλα,χώνει ίσια μέσα το κλειδί, τους σύρτες βρίσκει αντίκρυ,τους σπρώχνει, και καθώς βογγάει μες στο λιβάδι ταύροςπου βόσκει, όμοια βόγγησαν κι οι θύρες οι πανώριες,
50
με του κλειδιού το βάρεμα, κι ανοίξανε ομπροστά της.Ανέβηκε στο πάτωμα με τα πολλά τ’ αρμάρια,και μέσα με τις φορεσές τις μοσκομυρισμένες·κι απλώνοντας το χέρι της, ξεκρέμασε το τόξομε το θηκάρι, που λαμπρό παντούθε φεγγοβόλα.
55
Καθίζει, και περίλυπη στα γόνατα το παίρνει,βγάζει το τόξο, κι αρχινάει το κλάμα βλέποντάς το.Και σάνε καλοχόρτασε τα δάκρυα και το θρήνο,ξεκίνησε στο μέγαρο προς τους λαμπρούς μνηστήρες,κι ήρθε το πισοτέντωτο κρατώντας το δοξάρι,
60
και τη φαρέτρα με πολλές στεναχτερές σαγίττες.Φέρναν κι οι παρακόρες της κασέλα γεμισμένημε σίδερο και με χαλκό, τα σύνεργα του αφέντη.Κι η ζουλεμένη αρχόντισσα σαν πήγε στους μνηστήρες,σιμά στο στύλο στάθηκε της δουλεμένης στέγης,
65
σηκώνοντας στην όψη της το λιόλαμπρο φακιόλι,[ με τις παραστεκάμενες δεξιά κι αριστερά της ].και στους μνηστήρες μίλησε κι αυτά τους είπε τότες·

Τη δ’αρ’επι φρεσί θήκε θεά γλαυκώπις Αθήνη ,κούρη Ικαρίοιο,

περίφρονι Πηνελοπείη, τόξον μνηστήρεσσι θέμεν παλιόν τε σίδηρον

εν μεγάροις Οδυσήος, αέθλια και φόνου αρχήν.
Κλίμακα δ’υψηλήν προσεβήσετο οίο δόμοιο είλετο δε κληίδ’ευκαμπέα

χειρί παχείη καλήν χαλκείην, κώπη δ’ελεφαντος εήεν.
Βη δ’ίμεναι θάλαμόνδε συν αμφιπόλοισι γυναιξίν έσχατον.
Ένθα δε οι κειμήλια κείτο άνακτος χαλκός τε χρυσός τε πολύκμητός τε σίδηρος.

Ενθα δε το τόξον κείτο παλίντονον ηδέ φαρέτρη ιοδοκός

πολλοί δ’ένεσαν στανόεντες δϊστοι,
δώρα τα οι ξείνος Λακεδαιίμονι δώκε τυχήσας Ίφιτος Ευρυτίδης, επιείκελος αθανάτοισι,

…Η δ’ότε δη θάλαμον τον αφίκετο δία γυναικών, ξέσσεν επισταμένως

και επί στάθμην ίθυνεν.
αυτίκα’αρ’η ιμάντα θρώς απέλυσε κορώνης εν δε κλ紨ιδ’ήκε, θυρέων οχήας άντα τιτυσκομένη τα δ’ανέβραχενν ήϋτε τάυρος βοσκόμενος λειμώνεσι.

…ένθεν ορεξάμενη από πασσάλου αίνυτο τόξον αυτώ, ος δε κατ’αύθι,

φίλοις επί γούνασι θείσα, κλαίε μάλα λιγέως εκ δ’ήρεε τόξον άνακτος.
Η δ’επεί ουν τάρφθη πολυδακρύτοιο γόοιο βη π’ίμεναι μεγαρόνδε

μετά μνηστήρας αγαυούς ΄θα τόξον έχουσα εν χειρί παλίντονον ηδέ φαρρέτρην ιοδόκον.
Αυτίκα δε μνηστήρσι μετήυδα και φάτον μύθον.
«κέκλυτέ μευ, μνηστήρες αγήνορες, οι τόδε δώμα εχράετ’εσθέμεν

και πίνεμεν εμμενές αιεί ανδρός αποιχομένοιο πολύν χρόνον.
Ουδέ τι’άλλην μύθου ποι’ησασθαι επισχεσίην εδύνασθε αλλ’εμ’ε ιέμενοι γήμαι θέσθαι γυναίκα. Αλλ’αγετε, μνηστήρες επεί τόνδε φαίνεται άεθλον.

Θήσω γαρ μέγα τόξο Οδυσσήος θειοιο.
Ος δε ρ紨ιτατ’ενττανυση βιόν εν παλάμησι και διοστεεύση

πελέκεων δυοκαίδεκα παντωντω κεν αμ’εσποίμην νο σφισσαμένη

τόδε δώμα κουρίδιον, μάλα καλον, ενίπλειον βιότοιο του ποτε μεμνήσεσθαι

οϊομαι εν περ ονείρω.

Α και Ω… Καιρός του Τόξου

ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΟΝ

…της Χώρας των Λιονταριών

Μόνιμος σύνδεσμος