3 Νοεμβρίου, 2010
Τα τραγούδια
που τραγουδήσαμε …για την Ρωμιοσύνη
και χορέψαμε στην Πολύχρωμη Μουσική Σκηνή των Μουσών…
Mε τόσα φύλλα να σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα!
Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.
Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ’ αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.
O δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.
Όλοι διψάνε. Xρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά
ουρανό πάνου απ’ την πίκρα τους.
Tα μάτια τους είναι κόκκινα απ’ την αγρύπνια,
μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους
σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα.
Tο χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι
το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους
το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους –
έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό
κ’ έχουνε τον καημό βαθιά-βαθιά στα μάτια τους
σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.
Όταν σφίγγουν το χέρι,
ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες
απ’ τ’ άγρια γένεια τους
όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν
απ’ τις άδειες τσέπες τους
όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα
με σημαίες και με ταμπούρλα.
Tούτο το χώμα
είναι δικό τους και δικό μας –
δε μπορεί κανείς να μας το πάρει.
Ας κρατήσουν οι χοροί
και θα βρούμε αλλιώτικα
στέκια επαρχιώτικα βρε
ώσπου η σύναξις αυτή
σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί
Mέχρι τα ουράνια σώματα
με πομπούς και με κεραίες
φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα
κι ιστορία οι παρέες
Kάνει ο Γιώργος την αρχή
είμαστε δεν είμαστε
τίποτα δεν είμαστε βρε
κι ο Γιαννάκης τραγουδεί
άμα είναι όλα άγραφα κάτι θα βγει
Kαι στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να κι ο Άλκης ο μικρός μας
για να σμίξει παλιές
κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας
O ουρανός είναι φωτιές
ανεμομαζώματα
σπίθες και κυκλώματα βρε
και παρέες λαμπερές
το καθρεφτισμά τους στις ακρογιαλιές
Kι είτε με τις αρχαιότητες
είτε με ορθοδοξία
των Eλλήνων οι κοινότητες
φτιάχνουν άλλο γαλαξία
Να κι ο Mπάμπης που έχει πιει
κι η Λυδία ντρέπεται
που όλο εκείνη βλέπετε βρε
κι ο Αχιλλέας με τη Zωή
μπρος στην Πολαρόιντ κοιτούν γελαστοί
Τότε η Έλενα η χορεύτρια
σκύβει στη μεριά του Τάσου
και με μάτια κλειστά
τραγουδούν αγκαλιά
Εθνική Ελλάδος γεια σου
Τι να φταίει η Bουλή
τι να φταιν οι εκπρόσωποι
έρημοι και απρόσωποι βρε
αν πονάει η κεφαλή
φταίει η απρόσωπη αγάπη που ‘χε βρει
Mα η δικιά μας έχει όνομα
έχει σώμα και θρησκεία
και παππού σε μέρη αυτόνομα
μέσα στην τουρκοκρατία
Να μας έχει ο Θεός γερούς
πάντα ν’ ανταμώνουμε
και να ξεφαντώνουμε βρε
με χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς
Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να πυκνώνει ο δεσμός μας
και να σμίγει παλιές κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας
Ας κρατήσουν οι χοροί!
Τα Τραγούδια των Ελλήνων
ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΑΪΟΝ…της Χώρας των Λιονταριών
Τα τραγούδια της Λάϊον 
elzin said,
4 Νοεμβρίου, 2010 στις 8:19 ΠΜ
11. Στο νησί των Φαιάκων
Και συνεχίζω να τραγουδώ βαθιά μου
Ένα τραγούδι στη κόκκινη ανέμη την κλωστή!
Τραγουδώ βαθιά μου…
Το όνειρο του πολεμιστή!
Λίο
Στου δράκου την καμπούρα
πάνω στης ράχης το φτερό
στ’ άγρια τα κάστρα πολεμάω
κι έτσι τους χρόνους μου μετρώ
Φτιάχνω φαρέτρα μαύρη
απ’ της νύχτας τα μαλλιά
πάνω στης γης τ’ αλάτι γράφω
και τραγουδώ με τα σκυλιά
Την κούπα μου γεμίζω,
κερνάω το φίδι για να βγει
όρθιος στον ήλιο να γρικάω,
στον ουρανό του αετού η κραυγή
elzin said,
4 Νοεμβρίου, 2010 στις 8:24 ΠΜ
Και συνεχίζω να τραγουδώ βαθιά μου
Ένα τραγούδι στη κόκκινη ανέμη την κλωστή!
Τραγουδώ βαθιά μου…
Μόνο, στο πλευρό μου, σύντροφο πιστό,
απ’ τον κόσμο αυτόν, πήρα τ’ όνειρό μου.
Τόση καλοσύνη γύρω μου κι εντός
από του παντός τη μεγαλοσύνη.
Βάρκα με προσμένει μ’ ανοιχτό πανί
κι οι εφτά ουρανοί πάνω μου ανοιγμένοι,
τραγουδώ βαθιά μου, σε ψιλή κλωστή
έχει κρεμαστεί κι η στερνή χαρά μου.
Μόνο, στο πλευρό μου, σύντροφο πιστό,
απ’ τον κόσμο αυτόν, πήρα τ’ όνειρό μου.
Βάρκα με προσμένει μ’ ανοιχτό πανί
κι οι εφτά ουρανοί πάνω μου ανοιγμένοι,
τραγουδώ βαθιά μου, σε ψιλή κλωστή
έχει κρεμαστεί κι η στερνή χαρά μου.
Τόση καλοσύνη γύρω μου κι εντός
από του παντός τη μεγαλοσύνη.
Λίο
elzin said,
4 Νοεμβρίου, 2010 στις 8:28 ΠΜ
Καλημέρα στους αναγνώστες στους σχολιαστές στους ακροατές, σε αυτούς που μιλήσανε σε αυτούς που σιωπήσανε.
Καλημέρα στο λόγο, στο τραγούδι στην χαραυγή του καινούργιου αιώνα!
Στις χαραυγές ξεχνιέμαι!
Πως ξεχνιέμαι τις χαραυγές
…χωρίς την μάσκα μου και τις ασπίδες μου τις προστατευτικές!
Μάσκα δεν έχω να γυρνώ
στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ
της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο.
Bάρα καλή, βάρα γερή
μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νοιώσει η γαλαρία
του χαρτοπόλεμου τη βία.
Σκουπίδι η σκέψη την πετώ
τη λογική απαρνιέμαι,
μ’ ένα σαράκι αρμένικο
για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι.
Bάστα το νου, βάστα το νου
να μην γκρινιάξει του καιρού
πού ‘φτιαξε με τον πόνο κλίκα
και τσιγκουνεύεται στη γλύκα.
Λίο
elzin said,
6 Νοεμβρίου, 2010 στις 8:41 ΠΜ
Ξεχνιέμαι αλλά …θυμάμαι κιόλας και θάθελα να θυμηθείς
και εσύ θεατή τα μελλούμενα και τα περασμένα…
μήπως και σπάσουν με την φωτιά … οι σκουριασμένοι
γόρδιοι δεσμοί…και οι πάγοι…
8.Η Κίρκη και ο Άδης
Όταν μια μέρα και εσύ θα δακρύσεις
την ώρα που ο μάγος θριαμβεύει στην σκηνή
καθώς σε κοροϊδεύει ο παλιάτσος
και το ταμπούρλο οργιάζει
και κλαίει το βιολί
τότε την δική σου θα νιώσεις την ψυχή
που κάθε βράδυ γίνεται λατέρνα σε γιορτή
του τσίγκου τους ανθρώπους να ανταμώσει στην σκηνή
μαζί τους υποκλίνεται για σένα θεατή!
Λίο
Της φωτιάς…. οι μάγοι!
Το τραγουδάκι του σταθμού
και του ίδιου ρυθμού!
Από τα πέρατα της γης
Φέραν της φωτιάς οι μάγοι
Ονείρατα φιλόξενα
Μήπως και σπάσουνε οι πάγοι
Στη φωτιά ρίχνω όλα τα ταμένα
Όνειρα πάρτε με μαζί κι έμενα
Να χαθώ σε τραγούδια περασμένα
Κάπου εκεί όσα έχω χρεωμένα ζω
Μήπως θαρρέψει ο άνθρωπος
Και ψάξει στα χαμένα
Και βάλει χώρια τα καλά
Χώρια τα στερημένα
Στη φωτιά ρίχνω όλα τα ταμένα
Όνειρα πάρτε με μαζί κι έμενα
Να χαθώ σε τραγούδια περασμένα
Κάπου εκεί όσα έχω χρεωμένα ζω
Από τα πέρατα της γης
Φέραν της φωτιάς οι μάγοι…
elzin said,
8 Νοεμβρίου, 2010 στις 8:22 ΠΜ
Ο αετός πεθαίvει στov αέρα!
Και …μερικοί τολμούν να πατούν
εκεί που οι αετοί κατοικούν!!
Σε ορεσίβιες της συνείδησης κορυφές
ατενίζοντας το χείλος της Αβύσσου….
Ο αετός
Και αν μoυ κάψεις τα φτερά
vα μηv ξαvαπετάξω
απ’ της φωτιάς μoυ τov καπvό
πάλι ψηλά θα φτάσω.
Ο αετός πεθαίvει στov αέρα
ελεύθερoς και δυvατός
της απovιάς όταv τov βρίσκει σφαίρα
τov αγκαλιάζει o ουρανός.
Τo αετίσιο δάκρυ μoυ
στo χώμα δεv θα φτάvει
θα με ζητάς τα δειλιvά
κι ύπvoς δε θα σε πιάvει.
Λίο
elzin said,
9 Νοεμβρίου, 2010 στις 8:35 ΠΜ
Για όσους έχουν γυρίσει από τον αετό
…τραγούδι ροκ ….με τον ίδιο
Καλοκαιρινό Φθινοπωρινό Χειμωνιάτικο και ….Ανοιξιάτικο σκοπό
…άφοβα!
Κι αν είμαι rock…..
Κι αν είμαι Rock, μη με φοβάσαι
έγινα κιόλας πενήντα χρονών
νύχτες αγρύπνιας, να με θυμάσαι
αναφρανίλ και τριπτιζόλ…
Μη με φοβάσαι, μη με φοβάσαι
νύχτες αγρύπνιας να με θυμάσαι
Μη με φοβάσαι, μη με φοβάσαι
κι αν είμαι Rock, να με θυμάσαι
Μαύρο πουλί τσακισμένο στους τοίχους
εγώ είμ’ εσύ, κι αν είμαι Rock
τρέμω τους ξένους, φοβάμαι τους φίλους
καράβια δεμένα σ’ έρημα dock…
Κι αν είμαι Rock…
Που λέτε φίλοι, εγώ το βρίσκω
Να ’ναι πολύ πολιτικό
να ’μαι πουλί μαύρο σε τοίχους
κι όχι καράβι σ’ έρημο dock…
Μη με φοβάσαι…
Κι αν με ρημάξανε χίλια νυστέρια
μ’ ένα φτερό τρελό μοναδικό
στου Βίκτορ Χάρα πετάω τ’ αστέρια
μες τ’ αεράκι το εξωτικό…
Που λέτε φίλοι, εγώ το βρίσκω…
Λίο
Καλοκαίρι 2009
Παπακωνσταντίνου Θηβαίος Κι αν είμαι ροκ Για τον Μάνο 2007
elzin said,
11 Νοεμβρίου, 2010 στις 7:47 ΠΜ
Σήκω αετέ και πέταξε ψηλά…με της χάρης
μιας δωρεάς…. τα φτερά!
Σήκω Ήλιε και ανέτειλε!
Άφοβα και ατρόμητα!
Και φύσα αεράκι….δυνατά να επιστρέψει το φως … το χαμόγελο
η Γιορτή και… η Χαρά!
Ήλιε …ήλιε Απόλλων Φοίβε….αρχηγέ!
Ήλιος κόκκινος ζεστός στάθηκε στην κάμαρά μου
Ξύπνησε όλη η πολιτεία κάτω απ’ τα παράθυρά μου
Το παιδί πάει στο σχολειό του κι ο εργάτης στην δουλειά
πρωινά δυο μάτια ανοίγει όμορφη μια κοπελιά
Ε ε… ήλιε, ήλιε αρχηγέ
δώσ’ το σύνθημα εσύ κι η χαρά ν’ αναστηθεί
Ε ε… το σκοτάδι θα πεθάνει και θ’ ανάψει η χαραυγή
Ο εργάτης βλαστημάει και τραβάει για τον σταθμό
να ο ήλιος ανεβαίνει σαν σημαία στον ουρανό
μπρος στης φάμπρικας την πύλη ο εργάτης σταματά
όμορφη η μέρα γνέφει κι απ’ το ρούχο τον τραβά
Ε ε… σύντροφέ μου αχ τι κακό
σύντροφέ μου αχ τι κακό μέρα μ’ ήλιο σαν κι αυτό
να την τρώει τ’ αφεντικό
Σήκω ήλιε πιο ψηλά να σε δούνε τα παιδιά
δες χορεύει η κοπελιά με στεφάνι στα μαλλιά
τα παιδιά θα μεγαλώσουν θ’ αγαπούν την κοπελιά
κι όλα τότε θα ‘ν’ δικά μας ήλιος, ουρανός, χαρά
Ε ε… σύντροφε ήλιε σε ρωτώ
το ποτήρι αν ξεχειλίσει τι θα γίνει τ’ αφεντικό
Ε ε… μέρα μ’ ήλιο σαν κι αυτό αλίμονο στ’ αφεντικό
Λίο
Λήδα said,
14 Νοεμβρίου, 2010 στις 6:04 ΜΜ
Να διώξουμε τα σύννεφα και τις μαύρες σκιές να φανεί ο Ήλιος!
ΝΑΙ!!!
Θα διώξω τα σύννεφα
Της νύχτας κυλάνε οι ώρες
τον ύπνο μου πήρ’ η βροχή,
μη χάθηκες σ΄άγνωστες χώρες,
μη σ’έδεσαν ξένοι καημοί,
μη χάθηκες σ’άγνωστες χώρες,
μη σ’έδεσαν ξένοι καημοί
Να διώξω τα σύννεφα
θα γίνω αγέρι
να φέγγω στο δρόμο σου
θα γίνω αστέρι
κι αν πάλι τ’ απόβραδο
καημό θα μου φέρει
θα μείνω στο δρόμο σου
να γίνω φωτιά
Την πόρτα χτυπάει αγέρας
το σπίτι βαραίνει σιωπή
γυρεύω το φέγγος της μέρας
ζητώ τη δική σου φωνή
γυρεύω το φέγγος της μέρας
ζητώ τη δική σου φωνή
Να διώξω τα σύννεφα…
Της νυχτας κυλάνε οι ώρες
τον ύπνο μου πήρε η βροχή
φοβάμαι μην σ’ άρπαξαν μπόρες
κι απόμεινα εγώ μοναχή
φοβάμαι μην σ’ άρπαξαν μπόρες
κι απόμεινα εγώ μοναχή
Να διώξω τα σύννεφα…
Κίντο said,
14 Νοεμβρίου, 2010 στις 6:33 ΜΜ
Στο πα και στο ξαναλέω
Ήλιε μου,
να προσέχεις στο νερό σαν κατεβείς
μη σε πάρει και κρυφτείς
Στο πα και στο ξαναλέω
στο γιαλό μην κατεβείς
κι ο γιαλός κάνει φουρτούνα
και σε πάρει και διαβείς
Κι αν με πάρει που με πάει
κάτω στα βαθιά νερά
κάνω το κορμί μου βάρκα
τα χεράκια μου κουπιά
το μαντήλι μου πανάκι
μπαινοβγαίνω στη στεριά
Στο πα και στο ξαναλέω
μη μου γράφεις γράμματα
γιατί γράμματα δεν ξέρω
και με πιάνουν κλάματα
elzin said,
15 Νοεμβρίου, 2010 στις 8:17 ΠΜ
Αχ! Τζιβαέρι μου!
Στο πα και στο ξαναλέω
στο γιαλό μην κατεβείς
κι ο γιαλός κάνει φουρτούνα
και σε πάρει και διαβείς
Αχ! Αερικό φτερωτό αέρι μου!
Εμείς οι τραγουδιστές μουσαγέτες…των Μουσών
ερασιτέχνες εραστές
μόνο τραγούδια ξέρουμε να λέμε…
από την ξενιτειά την προσφυγιά
σαν μια τσιγγάνα καρδιά
ξεριζωμένοι από την πατρίδα με απονιά.
….θα μείνω στο δρόμο σου
να γίνω φωτιά!
Θα διώξω τα σύννεφα θα γίνω
κεραυνός και αστραπή
στου Ολύμπου την κορυφή!
Ζευ!
Πατέρα θεών και ανθρώπων
καλώ μια … των Ελλήνων Επιστροφή!
Δώσμου το σημάδι με μια βροντή
σε …ανέφελο ουρανό…από την καθαρή Πηγή!
Αχ! Η ξενιτειά το χαίρεται
Τζιβαέρι μου
Το μοσχολούλουδο μου
σιγανά και ταπεινά
Αχ! Εγώ ήμουνα που το ‘στειλα
Τζιβαέρι μου
Με θέλημα δικό μου
σιγανά πατώ στη γη
Αχ! Πανάθεμά σε ξενιτειά
Τζιβαέρι μου
Εσέ και το καλό σου
σιγανά και ταπεινά
Αχ! Που πήρες το παιδάκι μου
Τζιβαέρι μου
και το ‘κανες δικό σου
σιγανά πατώ στη γη
Λίο
elzin said,
16 Νοεμβρίου, 2010 στις 8:24 ΠΜ
Ωδή στον άνακτα Δία!
ΜΥΘΩΔΙΑ!
Μουσική συμφωνία,
κεραυνός και βροντή σε καθαρό ανέφελο Ελληνικό ουρανό
και… μια συμπαντική ΙΑΧΗ και ΔΙΟΣΗΜΕΙΑ!
Δημόδοκος
elzin said,
16 Νοεμβρίου, 2010 στις 9:20 ΠΜ
Ο Οδυσσέας την νύχτα που περνάει στο παλάτι …ξάγρυπνος
επικαλείται τον Δία
και ζητά μια απάντηση και ….μια Διοσημία
πριν αφήσει το παλιό του παλτό
και πετάξει τα κουρέλια του ζητιάνου… που φορά.
Ένα παλιό παλτό
για όσους και όσες
…..ταξιδεύουν
σε μονοπάτια του Ζήνοος Διός Νου τα εξερευνητικά!
Με ένα παλιό παλτό και κόκκινο μανδύα …χωρίς ομπρέλα
… στους δρόμους μιας Φθινοπωρινής Αγάπης
και ενός Ανοιξιάτικου Έρωτα!
Άνοιξη…Καλοκαίρι ..Φθινόπωρο…Χειμώνας…ΑΝΟΙΞΗ ξανά!
Εαρινή και Φθινοπωρινή ισημερία!
Κριός -Ζυγός
Άρης-Αφροδίτη
Πόλεμος και Ειρήνη!
Ο οριζόντιος άξονας της παρορμητικής δύναμης
και της ενέργειας της!
Το ” εγώ” και το “εμείς”
Μαζί ή χωριστά;
Αντίπαλοι ή σύντροφοι;
Εχθροί ή φίλοι στην συνεργασία τους! ευφυείς;
Ασυνείδητοι στο “εγώ” και στο “εμείς”
ή συνειδητοί με επίγνωση
και στους δυο της συνείδησης φορείς!
Λίο
12. Το Τόξο
Το παλιο μου παλτο και μανδύα που φορώ…
Έχω πέσει και κλαίω στο παλιό μου παλτό
που το είχα ξεχάσει στο πατάρι κλειστό
μες στις τσέπες του είχε ψιχουλάκια από σνακ
και στη φόδρα του θέση για τον δρόμο κονιάκ
Πόσες κρύες στιγμές στη καρδιά μου ζεστές
μέσα στο σινεμά και στους δρόμους μετά
μου ‘μαθε τα ταξίδια να αλητεύω εν ψυχρώ
να περνάω καλά και με χάλια καιρό
το παλιό μου παλτό
Κι έσβηνε το τσιγάρο στο υγρό πάνω χώμα
σ’ ένα υπόστεγο κάτσαμε και γίναμε λιώμα
και μια νύχτα τρελή σ’ ένα άδειο βαγόνι
μείναμε ως το πρωί και έξω έριχνε χιόνι
Πώς περάσαν τα χρόνια τι είναι αυτά που φορώ
ποιο σατέν ποιο μετάξι θα με βγάλει χορό
το παλιό μου παλτό το χαρίζω σε ‘σένα
να προσέχεις μικρή μου γιατί μοιάζεις σ’ εμένα
γιατί μοιάζεις σε ‘μένα
elzin said,
18 Νοεμβρίου, 2010 στις 8:59 ΠΜ
Υπάρχει Ενδελεχής Έρωτας ….που σε Ανοιξιάτικα λιβάδια
Κόρης και μητέρων που δακρύζουν
ανάμεσα σε 24 ομηρικές ραψωδίες
14 σύμφωνα «σύμφωνίες» και φωνήεντα…. «σαμουράι»… επτά… κοφτερά σπαθιά… τραγουδεί;
Αυτόχειρας φυγάς…. που έχει εξοριστεί;
Και…. τα τρύπια κουρέλια του και καπέλα του
πετάει την κατάλληλη στιγμή μαζί …με μια ζεμπέκικη στροφή;
Είναι αυτός που καίγεται …..στη μέση της πλατείας και ενός κύκλου
ομηρικού… μιας ιστορίας.
Είναι αυτός…. που φεύγει πρίν το τέλος της ταινίας..,
φορώντας της Εστίας την κάπα του… ανάποδα με την φόδρα της Εξορίας….
Λίο
Δεν είναι υπόθεση ο έρωτας …φθηνών σουξέ
Δεν είναι της μαθήτριας το πρώτο δάκρυ.
Είναι απειλή-είναι ζημιά.
Δεν είναι βάρκα με καρδιές στην άκρη.
Είναι σιωπή – είναι φωτιά.
Είναι αυτός που καίγεται στη μέση της πλατείας.
Είναι σιωπή – είναι φωτιά.
Είναι σιωπή – είναι φωτιά.
Είναι αυτός που φεύγει πρίν το τέλος της ταινίας.
Είναι θεός κι εγκληματίας.
Είναι σιωπή – είναι φωτιά…
Ο έρωτας βουτάει απ’τις ταράτσες στο κενό.
Χώνει το χέρι σε νερό,νερό που βράζει.
Δεν έχει σώμα-ούτε μυαλό.
Δεν αρρωσταίνει-δεν πονάει-δεν δειλιάζει.
Ο έρωτας δεν είναι η μελωδία που θα φάς,
ούτε μπουκέτο με λουλούδια να στολίσεις.
Τραβάει μακριά-καθώς τραβάς,
απ’το συρτάρι της καρδιάς δυο μάτσα αναμνήσεις.
Δεν είναι “μπόμπα”σε σκυλάδικο ο έρωτας,
ούτε ο εύχαρις και πλούσιος μαλακας.
Είναι αυτόχειρας φυγάς.
Άπιαστος…στην τέχνη του φεύγειν….
11. Ο Έρωτας
….και η Αγάπη μιας κοιμισμένης βασιλοπούλας!
Δημόδοκος said,
20 Νοεμβρίου, 2010 στις 10:38 ΠΜ
Ο Έρωτας του Ερωτόκριτου για την Αρετούσα Αρετή
η απουσία, τα θλιβερά μαντάτα
και η εξορία από την την θλιβερή,
εκτός ουσίας, εξουσία!
Τραγούδι για Διγενείς Ακρίτες που παλέψανε σε μαρμαρένια αλώνια
υπεραπίζοντας μια Αρετή, μια Πατρίδα
και Ερωτευμένοι Ερωτόκριτοι
με ένα Έρωτα τρελό για την Ελευθερία
και την τραγουδήσανε περίτρανα,
την διαλαλήσανε στα πέρατα της οικουμένης
με τον Αλκίνοο Λάγο τους
και,
δεν τους ΞΕΧΝΟΥΜΕ ποτέ!
Τάμαθες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα,
που ο κύρης σου μ’ εξόρισε σ’ τση ξενιτιάς τη στράτα;
και πώς να σ’ αποχωριστώ, και πώς να σου μακρύνω,
και πώς να ζήσω δίχως σου στο ξορισμόν εκείνο;
Tα λόγια σου, Pωτόκριτε, φαρμάκιν εβαστούσαν,
κι ουδ’ όλπιζα, ουδ’ ανίμενα τ’ αφτιά μου σ’ό,τι ακούσαν.
Και πώς μπορώ να σ’ αρνηθώ; Kι α’ θέλω, δε μ’ αφήνει
τούτ’ η καρδιά που εσύ’βαλες σ’ τσ’ αγάπης το καμίνι.
Kαι πώς μπορεί άλλο δεντρόν, άλλοι βλαστοί κι άλλ’ άνθη,
μέσα τση πλιό να ριζωθούν, που το κλειδίν εχάθη;
Παρακαλώ, θυμού καλά, ό,τι σου λέω τώρα,
και γρήγορα μισεύγω σου, μακραίνω από τη χώρα.
Kι ας τάξω ο κακορίζικος, πως δε σ’ είδα ποτέ μου,
μα ένα κερίν αφτούμενον εκράτουν, κ’ ήσβησέ μου.
Όπου κι αν πάω, κι αν βρεθώ, και ότι καιρόν κι αν ζήσω,
τάσσω σου άλλη να μη δω, μηδένα ν’ αντρανίσω.
Ζωγραφιστή σ’ όλον το νουν έχω τη στόρησή σου,
και δεν μπορώ άλλη να δω παρά την εδική σου.
Eγώ, δεν σ’ εζωγράφισα, ήβγαλα απ’ την καρδιά μου
αίμα, και με το αίμα μου εγίνη η ζωγραφιά μου.
Και βγάνει από το δακτύλι της όμορφο δακτυλίδι,
με δάκρυα κι αναστεναμούς του Pώκριτου το δίνει.
Λέγει του “Nά, και βάλε το εις το δεξό σου χέρι,
σημάδι πως, ώστε να ζω, είσαι δικό μου ταίρι.
Kάλλιά’χω εσέ με θάνατον, παρ’ άλλη με ζωή μου,
για σένα εγεννήθηκε στον κόσμον το κορμί μου.
Eγώ’μαι νιά και κοπελιά, και πάλι δε φοβούμαι,
και για θανάτους εκατό τον πόθο δεν αρνούμαι.
Κίντο said,
20 Νοεμβρίου, 2010 στις 11:11 ΠΜ
Καλημέρα στους «αρχηγούς» και στους αρχηγούς
και στους ηγέτες ενός Νου,
ηνίοχους στην άμαξα του εαυτού
που δεν ενδίδουν σε ναρκισσιστικούς αυτάρεσκους επιδεικτικούς
εγωισμούς υπερασπίζοντας και προβάλοντας ένα « εγώ»
παραμένοντας στην αφάνεια
…του “κανένας” εφαρμόζοντας την 7η αρχή της τρέλας.
Οι αρχηγοί μπορεί να είναι ένας
και πολλοί και πολλές….
Μπορεί να είναι ο οποιαδήποτε … “κανείς”
ένας ρακένδυτος ζητιάνος,
ένας ερωτευμένος τροβαδούρος,
ένας φτωχός και μόνος κάου μπόϋ
ή ένας κοσμοπολίτης μεταμφιεσμένος
“Γιαπωνέζος” για τις ανάγκες του ρόλου.
Και πιάστε τους…. αν μπορείτε
γιατί …Ζουν πολλές Ζωές!
Φτιάχναμε καπέλα από χαρτί
είχαμε και ξύλινα ντουφέκια
κι ήτανε ο πόλεμος γιορτή
στα παλιά μας στέκια
Όλοι σε φωνάζαν αρχηγό
κι ήξερες μονάχα να διατάζεις
κι έτρεχα ξοπίσω σου κι εγώ
για να με κοιτάζεις
Έγειρες στη γη να κοιμηθείς
κι έγινε η καρδιά σου κυπαρίσσι
σου ‘πα θα πεθάνω αν σκοτωθείς
κι όμως έχω ζήσει
Λήδα said,
20 Νοεμβρίου, 2010 στις 11:23 ΠΜ
Καλημέρα στους μεγάλους παραμυθολόγους και ιστοριολόγους!
Χορεύουμε γύρω από ένα Ήλιο Απόλλωνα,
Μουσαγέτη και Λυρατζή μεγάλο.
Ο Ζευς, έβδομος στην σειρά κρατάει την 7η θέση στο χώρο και τον χορό με το φυσικό του σώμα το μεγάλο, εκπέμποντας μεγαλύτερη θερμική ενέργεια από αυτή που δέχεται, ένα αίνιγμα επιστημονικό
και την πρώτη,
με το αστρικό του, σε ένα παράλληλο σύμπαν μαγικό,
Ευτυχισμένος ελεύθερος θεός και πολύ ερωτευμένος.
Ο Ζευς, μεγάλος καλλιτέχνης και δημιουργός, σαν πραγματικός ηγετικός νους και αρχηγός παραδίδει την εξουσία στα θαυμαστά παιδιά του.
Τον Όρθιο και Ορθό Λόγο του Ερμή,
που εντίμως παραδέχεται την κλεψιά
μεγάλος κατεργάρης στα κρυφά,
Τον Σιωπηλό λόγο της Άρτεμης,
Τον Φωτεινό λόγο του Απόλλωνα,
Τον Θεατρικό του Διόνυσου,
Τον Πολυτεχνικά κατασκευαστικό του Ήφαιστου,
Τον Σοφό της Αθηνάς,
Τον Μεδουσσοφονικό του Περσέα,
Τον Αθλοκρατικό του Ηρακλή
Τον Θαρρετό Άρη,
Την Όμορφη Αφροδίτη,
Την Ήβη, την Ειλείθυια,τις Μούσες,
Την Περσεφόνη,
Τις Χάριτες τις ‘Ωρες και τις Μοίρες,
Ελεύθερος πια ο Προμηθέας από τον Καύκασο να βγει
χωρίς αλυσίδες και καρφιά.
Ας το γιορτάσουμε μαζί και εμείς ενωτικά
Κυρίες και Κύριοι
όχι αντινοϊκοί τιτλούχοι κάποιας εποχής πια!
Ο Οδυσσέας μετά από το ερωτικό βράδυ που περνά με την Πηνελόπη
και λένε και θυμούνται πολλά στο κρεβάτι το αμετακίνητο του Έρωτα τους
συνδεδεμένο με το Δένδρο τους και την κοινή Πηγή τους,
και αφού επισκεφτεί τον μονάχο και μοναχό
Λαερτικό πατέρα του, αυτόν που σηκώνει πέτρες στο φτερό,
με ένα βλεμμα αστραφτερό,
στον κήπο τους με τα διαφορετικά δένδρα, τον θαυμαστό,
παραδίδει τον θρόνο
στον Νέο Τηλέμαχο να ηγηθεί σε ένα αδιάφορο
για την Ιστορία και, άβουλο, άλαιμο λαό της Ιθάκης,
μαζί με το αγαπημένο του βιβλίο
την Οδύσσεια ενός Ομήρου,
και το Τόξο σε περίοπτη θέση στο κέντρο του Νησιού,
του καθαρού Παλατιού και μιας Δίκαιης Πολιτείας.
Κοντά του παραμένουν, ο Νίο Αθάνατος και Άτρωτος Αχιλλέας
και η Τρίμορφη Αραβωνιαστικιά του, η
σύντροφός του, ιέρεια της Αρτέμιδος,
η ταιριαστή του Ιφιγένεια.,
φίλοι και αδελφοί, μια παρέα μαζί
για να γράψουν το δικό τους Έπος και τηλεμαχικό βιβλίο
…τα επόμενα 2000 χρόνια,
ΝΕΟΙ
στο Οικουμενικό Παγκόσμιο Χωριό
και η Θέμις, Θέτις, να κοιτάζει
χαρούμενη τελικά τελώντας νέους γάμους
με τοξόλυρα βιολιά.
Τα θρυλικό Ζευγάρι κομάντος, φεύγει μετά την εκπλήρωση της επικίνδυνης αποστολής
για άλλες ακυβέρνητες πολιτείες, καινούργια ταξίδια του Νου
και μαγικά νησιά, μαζί και ενωμένοι ερωτικά.
Η ιστορίας τους γίνεται ΙΣΤΟΡΙΑ και θρύλος και παραμύθια για παιδιά
και χρώμα στα μάτια μας και σκόνη αστεριών που πέφτει από ψηλά.
Έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα ύστερα από όλα αυτά
…στην Ζούγκλα!
Λέει μια δυναμική Λέαινα ξιφομάχος στο μικρό Λιονταράκι της
σοφά και εμείς συμφωνούμε με τα λόγια αυτά.
Ο Οδυσσέας συνεχίζει να τραγουδάει
αθεράπευτα ερωτευμένος με κάποια
Ξέρει ποια…
Δεν ζω χωρίς εσένα!
Δεν θέλω να ζω χωρίς εσένα!
Δε ζω χωρίς εσένα ούτε λεπτό
Αγάπη μου της μοίρας ήταν γραφτό.
Θέλω κοντά σου να μείνω
Θέλω σκιά σου να γίνω
Κάθε πληγή ν’ απαλύνω
Που σε πονά…
Τα βλέφαρά μου να κλείνω
Να με φιλάς και να σβήνω
Θέλω κοντά σου να μείνω
Παντοτινά…!
Σε νιώθω, σε λατρεύω και σε ποθώ
Κι αν κάποτε σε χάσω θα τρελαθώ.
Θέλω κοντά σου να μείνω
Θέλω σκιά σου να γίνω
Κάθε πληγή ν’ απαλύνω
Που σε πονά…
Τα βλέφαρά μου να κλείνω
Να με φιλάς και να σβήνω
Θέλω κοντά σου να μείνω
Παντοτινά…!
Λήδα said,
20 Νοεμβρίου, 2010 στις 7:17 ΜΜ
Σε ένα ουρανό μ΄αστέρια
Ένας Ήλιος έρχεται
πάνω σε ένα τέθριππο άρμα Ηνίοχος Δελφικός!
Πέρα από τα σύννεφα βγαίνει ολόλαμπρος , φωτεινός και τα διαλύει
με ένα ουράνιο τόξο χρώματιστό φωτός.
Πέρα από το καλό και το κακό
υπάρχει η Γνώση του καλού και του κακού
και η Επιλογή του.
Πέρα από ένα καλό και καλό κακό θεό
υπάρχει υπάρχει και ένα ευφυής θεός.
που θέλει να είναι ευτυχισμένος.
Πέρα από καλούς και κακούς μάγους
υπάρχει ένας Άνθρωπος που θέλει να είναι ελεύθερος και δίκαιος
μαζί με Ανθρώπους αγκαλιά.
Πέρα από αδιάβατα ποτάμια της Ιστορίας υπάρχει μια γέφυρα
Σ υνεργασίας
Κτίζοντας… μιά γέφυρα ανάμεσα:
Στο «εγώ» και οι … «εμείς»
Στην μοναξιά και στην… συντροφικότητα
Στη ελευθερία και στην… δέσμευση
Στην σιωπή και …στον λόγο
Στα έργα και …στις εξηγήσεις
Στο γέλιο και …στο δάκρυ
Στην κριτική και… στην κατανόηση
Στην αποθησαύρηση και ..στο μοίρασμα
Στην δύναμη και στην… τρυφερότητα
Στην αγάπη και στην… ελευθερία
Στην Γνώση και την… Σοφία
Πέρα από τα αστέρια του ουρανού υπάρχει η απεραντοσύνη
και η αιωνιότητα του Ενεργούς Απείρου.
Πέρα από ακυβέρνητες πολιτείες και καμένα ερημικά χωριά
υπάρχει ένα Παλάτι Μυθικό
και ένα βασιλόπουλο πλησιάζει με βήμα προσεχτικό
.
Είναι όλοι κοιμισμένοι εκεί σε ύπνο βαθύ από τα μάγια ενός εισβολέα σταυρωτή.
Σε ένα κρεβάτι μιάζει κοιμισμένη και μια πεντάμορφη βασιλοπούλα μοναχή σαν νεκρή
και όταν της δίνει το φιλί της ζωής ξυπνά και με τα ροδαλά της χέρια στο
λαιμό του απαντά με χάρη περισσή και γυναικεία διαίσθηση και τσαχπινιά:
-Ήρθες;
Σε περίμενα μια ζωή και ονειρευόμουν την επιστροφή σου.
-Και εγώ!
Λέει το βασιλόπουλο περίεργα αμήχανο και ποτιδέγμενο
Μια ζωή …έψαχνα μια ζωή για να σε βρω και δεν το ήξερα καν αυτό.
Όλοι ξυπνούν και οι καλοί και οι κακοί του παραμυθιού
και αρχίζουν να βλέπουν με τα μάτια της ψυχής και το Βλέμμα του Ζευγαριού
και κάνουν τις κατάλληλες επιλογές.
Όλοι επιλέγουν τον ακαταμάχητο Έρωτα!
Τρέχουν να αγγίξουν τρυφερά τις γυναίκες τους,να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους,
να τραγουδήσουν με τους φίλους τους,να επισκεφτούν τους γονείς τους,
και στη Αυλή οργανώνεται μια γιορτή τρανή που κρατάει μέχρι το πρωί.
Κανείς δεν θέλει να ζει μια ζωή «νεκρός» σε θώκους κρεμαστούς,
με άψυχα αντικείμενα
και θλιβερά πουγκιά.
Πέρα από ένα ουρανό με αστέρια συμβαίνουν πολλά… απίθαναν και συνταρακτικά!
Γιατί το σύμπαν συνωμοτεί και ορκίζεται μαζί
με του Χορού… τον Σκοπό τον μαγικο διυποκειμενικά!
Κίντο said,
21 Νοεμβρίου, 2010 στις 11:02 ΠΜ
«KYRIES KAI KYRIOI»
Πότε θα χορέψουμε ένα πολύχρωμο
Ερωτικό και παθιασμένο ταγκό
στους δρόμους της Αθήνας
φορώντας την καινούργια μας φορεσιά
και ανεβαίνοντας τον λόφο
μιας Ακρόπολης Θεάς Σοφίας και Νόησης Ενωτικής
στην μεγάλη γιορτή των Παναθηναϊκών σκοπών
στο πρώτο μεγάλο θεατρικό
της Ιστορίας που θα είμαστε πρωταγωνιστές
και όχι κομπάρσοι στην πολύχρωμη σκηνή του Κόσμου
Κυρίες και Κύριοι
ΕΜΕΙΣ;
Άγριος άνεμος
τον άγριο κόσμο χτυπάει
άγριος ο καιρός
τη μέρα στα πέλαγα πάει
Άγριο ψέμα
τον άγριο κόσμο θερίζει
άγρια η βρωμιά
το μέσα μας αργά κερδίζει
Το μέσα μας αργά κερδίζει
Κι εμείς, κυρίες και κύριοι, εμείς
τιτλούχοι κακής εποχής
δε σκάμε πολύ για την ώρα
Εμάς, κυρίες και κύριοι, εμάς
οι μύθοι κάθε Χαλιμάς
τη ζωή μας γεμίζουν ακόμα
Λαμπερός κάθεται
στο θρόνο του μες στα ουράνια
Δίκαια κρίνονται
τ’ ανθρώπινα απ’ τ’ άλλα κοπάδια
Άγγελοι φεύγουνε
και έρχονται και φέρνουν νέα
Θύμωσε ο Θεός,
κι οργή του ματώνει τη μέρα
Κι οργή του ματώνει τη μέρα
Κι εμείς, κυρίες και κύριοι, εμείς
τιτλούχοι κακής εποχής
δε σκάμε πολύ για την ώρα
Εμάς, κυρίες και κύριοι, εμάς
οι μύθοι κάθε Χαλιμάς
τη ζωή μας γεμίζουν ακόμα
Αν πεινάς, νοιάζεσαι,
να φας, έστω κι αν θα το κλέψεις
Η τροφή της ψυχής δωρεάν είναι,
μα δεν το βλέπεις
Άγριος δικαστής τη δίκη
έχει ήδη αρχίσει
Σ’ άγριους σαν κι εμάς
αγάπη γιατί να χαρίσει
Αγάπη γιατί να χαρίσει
Κι εσείς, κυρίες και κύριοι, εσείς
τιτλούχοι κακής εποχής
δε σκάτε πολύ για την ώρα
Κι εμάς, κυρίες και κύριοι, εμάς
οι μύθοι κάθε Χαλιμάς
τη ζωή μας γεμίζουν ακόμα
Εμείς, οι κάτοχοι της ενοχής
elzin said,
23 Νοεμβρίου, 2010 στις 11:14 ΠΜ
Όσο μπορείς…και μπορούμε!
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Όσο μπορούμε να την κρατάμε όρθια,
Κυρίες και κύριοι
…. Σε Πύλες του Ήλιου
Σε πύλες ….των θεών του Ολύμπου!
Όσο μπορούμε …Επιφανείς
σε καθόδους πνεύματος διάφανης επιφάνειας
και ευθυγραμμίσεις ανόδου φωτός…. αστραφτερής!
Λίο
Κράτησα τη ζωή μου
ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα,
κάτω απ’το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες
με τα φύλλα της οξιάς
καμιά φωτιά
στην κορυφή τους βραδιάζει.
ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΑΝ ΑΡΧΑΙΟΣ ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΨΑΛΜΟΣ, ΠΟΥ ΣΥΝΔΥΑΖΕΙ ΥΨΗΛΗ ΠΟΙΗΣΗ -ΜΕ ΠΥΚΝΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ- ΕΠΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΑΨΟΓΗ ΕΚΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ.
Τ’ ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ’ ασφοδίλια
το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεββάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου
χρυσά• τ’ άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ’ άστρο ο Αλδεβαράν.
Κράτησα τη ζωή μου,
κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξυάς,
καμμιά φωτιά στην κορυφή τους• βραδυάζει.
Κράτησα τη ζωή μου• στ’ αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατό σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο τού περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.
Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν, μήτε η γυναίκα
περπατώντας σκυφτή, βυζαίνοντας το παιδί της.
Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές• o χιονισμένος
κάμπος, ώς πέρα ο χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν,
μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκκλήσια, μήτε
τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.
Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή,
δεν ξέρω πια να μιλήσω, μήτε να συλλογιστώ• ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».
Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ τον πάγο το χαμογέλιο τής θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν
εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος
πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι τής σιωπής.
(ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ -Β΄)
Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό πού σ’ αγγίζει
στάλες βαρειές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπό σου,
μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή,
βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,
δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.
Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει, δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν, εκείνους
πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο• τους πελαγίσιους τάφους,
όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια τών πλατάνων εκεί
πού στάθηκε μια αχτίδα τού ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,
ο δρόμος δεν έχει αλλαγή· κράτησα τη ζωή μου.
Δημόδοκος said,
26 Νοεμβρίου, 2010 στις 5:14 ΜΜ
Σχολεία που δεν προάγουν την Αρετή και το Ήθος δεν έχουν λόγο ύπαρξης και τα παιδιά χρειάζονται υγιή πρότυπα θεών ηρώων και ενηλίκων και να διδάσκονται μέσω του παραδείγματος, όχι με ανεδαφικές παράλογες ,σχιζοφρενικές θεοκρατικές θεωρίες, που σακατεύουν το μυαλό τους, έξω από την ζωή και τα προβλήματα της!
Η Ελλάδα είναι η χώρα που γέννησε την δημοκρατία!
Με όλα τα λάθη που έκαναν οι Έλληνες στην χαραυγή του σοφού ανθρώπου, δεν μπορεί κανείς να μη θαυμάσει το λαμπερό τολμηρό τους πνεύμα και τις πρώτες προσπάθειες του ορθολογισμού μετά την έξοδο από την σπηλιά του Κύκλωπα.
Μέσα από τις μέχρι τότε πνευματικές απόπειρες, των Βαβυλωνίων, των Αιγυπτίων, των Ιουδαίων, των Ινδών, των Κινέζων και άλλων λαών, ξεπροβάλει ένας Ήλιος λαμπερός και γεννιέται ένα Φως, στην Χώρα του Φωτός που θα λάμπει άσβεστο πάντα για όλους τους ανθρώπους χωρίς διακρίσεις και χωρίς θεοκρατικά εγκλωβιστικά συστήματα για τον άνθρωπο,
γιατί γεννιέται η ιδέα του ανθρώπου και αυτό τοποθετείται στο κέντρο της σκέψης και γίνεται το σημείο αναφοράς.
Τα βέλη … των πολεμιστών!
Η ιστορία διδάσκει πάντα πολλά και ο χρόνος ορισμένος
για όλους μας … αμείλικτα μας γνέφει και αδυσώπητα.
Δεν υπάρχει περιθώριο για άλλα λάθη.
Είμαστε στο παρά πέντε…. ίσως πιο λίγα λεπτά
απομένουν από την κρίσιμη επιλογή του Υ
στο σταυροδρόμι της Αιωνιότητας.
ΜΑΛΑΜΑΤΕΝΙΑ ΛΟΓΙΑ / ΛΑΚΗΣ ΧΑΛΚΙΑΣ / malamatenia logia /
Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές
τ’ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χθες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές
Τ’ αηδόνια σεχτηκιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ’ έλεγαν Μαρία
και να ‘σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ’ αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ’ άστρο του φονιά
Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ’ του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή
Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ’ το παλιό μαρτύριο να ‘χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ’ ασετυλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά
Και στ’ ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το ‘φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή
Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του ʼδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά
Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή[Παρασκευή]
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί
Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς
ΜΑΛΑΜΑΤΕΝΙΑ ΛΟΓΙΑ / ΛΑΚΗΣ ΧΑΛΚΙΑΣ / malamatenia logia /
Λήδα said,
27 Νοεμβρίου, 2010 στις 5:37 ΜΜ
Η σωτηρία της ψυχής και η αγάπη είναι πολύ σπουδαίο πράγμα,
αλλά οι πολεμιστές δεν μιλούν με λόγια μαλαματένια για αισθήματα και για αγάπη, ούτε για… τον θεό.
Τηρούν τις απαραίτητες αποστάσεις αμοιβαίου σεβασμού και κατανόησης.
Στοχεύουν, στον αυτοσεβασμό, στην αυτογνωσία, στην αυτοπειθαρχία και στην συνέπεια των λόγων με τα έργα τους.
Μπορούν όμως να μιλήσουν τολμηρά και επαναστατικά για το άνθρωπο και τις δυνατότητες του και να φωτίσουν όλα τα πεδία της αντίληψης γιατί είναι μέσα στα πλαίσια των γνώσεων τους και των ορίων τους.
Τα συναισθήματα τους, τα δοκιμάζουν πολύ, τα περνούν από φωτιά και σίδερο, γιατί δεν θέλουν να είναι ψεύτικα επιπόλαια και ρηχά και θέλουν
να προέρχονται από την καρδιά τους για να είναι αληθινά
και να έχουν αποδείξει… την αντοχή και την εμπιστοσύνη.
Τα συναισθήματα στους πολεμιστές και η αγάπη διαρκούν για πάντα
και ισχύουν όπως και ο λόγος τους… άπαξ και δοθεί.
Η αγάπη… των πολεμιστών!
Η Σωτηρία της ψυχής
Της εξοχής τα πρωινά
θα τα βρούμε ξανά
αγκαλιά στο κρεβάτι
και δεν πειράζει που τόσο νωρίς
θα κοιτάμε χωρίς
να γυρεύουμε κάτι.
Της σιγουριάς τα υλικά
είναι λόγια γλυκά
σε κασέτες γραμμένα
γι’ αυτά που ήρθανε τόσο αργά
μα τα πήρε η καρδιά
με τα χέρια ανοιγμένα.
Η Σωτηρία της ψυχής
είναι πολύ μεγάλο πράγμα
σαν ταξιδάκι αναψυχής
μ’ ένα κρυμμένο τραύμα.
Μια παραλία ερημική
και ν’ απλώναμε εκεί
της ζωής μας το βήμα
και δεν πειράζει που τόσα φιλιά
πριν να γίνουν παλιά
θα τα πάρει το κύμα.
Κι εκεί στην άκρη της γραμμής
θα χαρίζουμε εμείς
τα παλιά μας κομμάτια
σ’ αυτά που ήτανε τόσο μικρά
μα που ρίχναν σκια
για να μοιάζουν παλάτια.
Κίντο said,
27 Νοεμβρίου, 2010 στις 6:18 ΜΜ
Η σκηνή και το ακροβατικό σχοινί των πολεμιστών σε ροκ ρυθμού συγκρότημα.
Ένα παιδί κοιτάζει και μετρά τ΄ άστρα!
Α στερόσκονη του τ’ουρανού,
στο μονοπάτι του πηγαιμού,
για την Ιθάκη…
Ο Οδυσσέας μαθαίνει τα πάντα, μέσα από μια βασανιστική πορεία αυτογνωσίας .
Ο βασιλιάς της Ιθάκης αγωνίζεται γι’αυτό.
Εξερευνά το Άγνωστο, τον εαυτό του, τον κόσμο,το συνδέει με το Γνωστό,
Κατακτά την ύλη, την γνώση, μέσα από λάθη κόπους, παγίδες, ερωτεύεται, αγαπάει, υποφέρει παλεύει ρισκάρει ,προδίδεται,αλλα συνεχίζει και ολοκληρώνεται στο τέλος, γιατί δεν παραδίνεται ποτέ.
Ποιό αστέρι φέγγει στον δρόμο του?
Α .Ο Οδυσσέας και τ’αστέρια
http://e-lions.blogspot.com/2008/02/blog-post_18.html
Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί
στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα.
Με κοιτάς σε κοιτώ
και μετά σιωπή
κάτι θα κοπεί
στην καρδιά στο μυαλό.
Με κοιτάς σε κοιτώ
και μελαγχολείς
ο καιρός πολύς
μ’ αγαπάς σ’ αγαπώ.
Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί
στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα
κι αν μας αντέξει το σκοινί
θα φανεί στο χειροκρότημα.
Με κρατάς σε κρατώ
και μετά γκρεμός
και μετά το τέρμα
και κανείς κανενός.
Με κρατάς σε κρατώ
και παντού σκιές
και παντού καθρέφτες
για θεούς κι εραστές.
ΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ – ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ
elzin said,
28 Νοεμβρίου, 2010 στις 8:21 ΠΜ
Πώς να περπατήσει κανείς σε ανήσυχους δρόμους
πάνω…σένα σχοινί ,
παραμένοντας ζωντανός
στης ζωής την σκηνή;
Γέφυρα στις αντιθέσεις!
Η ευφυής συνεργασία !
Όταν ένας άντρας συναντά μια γυναίκα!
Το αρσενικό είναι το… Γνωστό και το θηλυκό το… Άγνωστο.
Το σημάδι του πραγματικού αρσενικού είναι το θάρρος
αλλά για να έχει θάρρος ένας άντρας πρέπει να έχει καρδιά .
Χρειάζεται θάρρος για να είσαι πραγματικός αρσενικός αλλά,
χρειάζεται το ίδιο θάρρος για να είσαι θηλυκιά.
Η ευφυής συνεργασία είναι η ίδια βάση της εκδηλωμένης ζωής,
που κάνει δυνατή την εξέλιξη της επίγνωσης.
Ανάμεσα στον άνδρα και την γυναίκα είναι
…η πράξη του ακούσματος της καρδιάς…
Λίο
Στους ανήσυχους δρόμους
και σε σχοινιά τεντωμένα…μη φοβάσαι κανένα!
Όταν όλοι κοιμούνται σ’ αγαπώ
Όταν όλοι ξυπνάνε σε λατρεύω
Όταν όλοι σ’ αρνιούνται σε ποθώ
Όταν όλοι σε βρίζουν σε πιστεύω
Στους ανήσυχους δρόμους
Μη φοβάσαι κανένα
Τι αξία έχει ο κόσμος
Αφού έχεις εμένα
Πεζοδρόμια άγχος
και κορμιά κουρασμένα
Μη φοβάσαι κανένα
Αφού έχεις εμένα
Όταν όλοι σωπαίνουν σου μιλώ
Όταν όλοι σε διώχνουν σε κρατάω
Όταν όλοι σ’ αφήνουν σε ζητώ
Όταν όλοι σε κρίνουν σ’ αγαπάω
Δημόδοκος said,
2 Δεκεμβρίου, 2010 στις 9:35 ΠΜ
Πήρα τους δρόμους μια βραδιά μαζί με την Δήμητρα
αναζητώντας ένα κορίτσι που το λέγαν Περσεφόνη
στην Ελευσίνα μια βραδιά.
Ήταν ΚΑΜΑΡΙ
σε τόπο αποφάσεων ιερό και όχι «παρόλογης πέτρας» νταμάρι
σε βρώμικο οχετό.
Πήρα τους δρόμους μια βραδιά
και τους γνωστούς ρωτούσα
για το κορίτσι μου που αγαπούσα
στην Ελευσίνα μια φορά.
Έριξα πέτρα στο γιαλό
στο πέλαγο λιθάρι
για το κορίτσι μου που ήταν καμάρι
στην Ελευσίνα μια φορά.
Λήδα said,
2 Δεκεμβρίου, 2010 στις 5:44 ΜΜ
Μια σπίθα ανησυχίας από μικρούς και μεγάλους ήρωες σε ήσυχους Αθηναϊκούς δρόμους!
Ανεξάρτητοι Πολίτες «Σπίθα»
«Βρισκόμαστε στην περίοδο που όλοι μαζί πρέπει να σκεφτούμε, να πληροφορηθούμε, να ψάξουμε και να δράσουμε. Ας βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένα κίνημα ζύμωσης ιδεών με επίκεντρο τον ανεξάρτητο πολίτη που έχει ανάγκη να εκφράσει την αντίδρασή του στην κρίση που μας οδήγησε η παγκόσμια οικονομική κρίση».
Ήταν μια σπίθα στην αρχή
και μιας βροχής ψιχάλα
κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά
και πέλαγος η στάλα
Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ
μέτρο δεν έχει η αγάπη
είναι απ’ τον ήλιο πιο ψηλά
και δεν τη φτάνει μάτι
Κίντο said,
2 Δεκεμβρίου, 2010 στις 6:10 ΜΜ
Σκηνές ροκ σε δρόμους ερημικούς νεκροζώντανοι περιπατώντες σκιές και αδικοχαμένοι νεκροί!
Σ’ αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε αν αγαπούνε
τρώνε βρώμικο ψωμί
Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα
βάλε στα ρούχα σου φωτιά!
Με αεροπλάνα και βαπόρια
μια σπίθα να φουντώσει και να γίνει η καθαρτήρια φωτιά!
401
Αγωνία για ηλεκτροσόκ. Νεκροζώντανοι στο Κύτταρο. Σκηνές ροκ.
Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια
και με τους φίλους τους παλιούς
τριγυρνάμε στα σκοτάδια
κι όμως εσύ δε μας ακούς
Δε μας ακούς που τραγουδάμε
με φωνές ηλεκτρικές
μες στις υπόγειες στοές
ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε
τις βασικές σου τις αρχές
Ο πατέρας μου ο Μπάτης (Απρόσιτη μητέρα μορφή από χώμα και ουρανό
ήρθε απ’ τη Σμύρνη το ’22 ( θα χαθώ απ’τα μάτια σου τα δυο)
κι έζησε πενήντα χρόνια (μες στον κόσμο)
σ’ ένα κατώι μυστικό (σαν πρόσφυγας σ’ένα κατώι μυστικό)
Σ’ αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε (αν αγαπούνε)
τρώνε βρώμικο ψωμί (τρώνε βρώμικο ψωμί)
(του λόγου σου οι πιστοί)
κι οι πόθοι τούς ακολουθούνε (κι οι πόθοι τούς ακολουθούνε υπόγεια διαδρομή)
υπόγεια διαδρομή
Χθες το βράδυ είδα ένα φίλο
σαν ξωτικό να τριγυρνά
πάνω στη μοτοσικλέτα
και πίσω τρέχανε σκυλιά
Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα
βάλε στα ρούχα σου φωτιά (σαν τον Μάρκο)
βάλε στα όργανα φωτιά ( βάλε στα όργανα φωτιά)
να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα (να κλείσει η λαβωματιά μα τιναχτεί σαν μαυρο πνευμα)
η τρομερή μας η λαλιά (η τρομερή μας η λαλιά)
elzin said,
5 Δεκεμβρίου, 2010 στις 7:02 ΠΜ
Και με γοργόφτερα χελιδόνια … μιαν Άνοιξη ναρθεί!
Λίο
Ενα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή
για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή
Θέλει νεκροί χιλιάδες να ‘ναι στους τροχούς
Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.
Θε μου Πρωτομάστορα μ’ έχτισες μέσα στα βουνά
Θε μου Πρωτομάστορα μ’ έκλεισες μες στη θάλασσα!
Πάρθηκεν από μάγους το σώμα του Μαγιού
Το ‘χουνε θάψει σ’ ένα μνήμα του πέλαγου
σ’ ένα βαθύ πηγάδι το ‘χουνε κλειστό
μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσος
Θε μου Πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές και Συ
Θε μου Πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση
Κίντο said,
11 Δεκεμβρίου, 2010 στις 10:13 ΠΜ
Πόσοι κυκλοφορούμε και οπλοφορούμε με τον σωστό οπλισμό των λέξεων;
Πόσοι τελικά χωράμε σε ένα παραμύθι; 7, 12 , 300 ή περισσότεροι;
Για να γυρίσει ο τροχός του χρόνου σε μια μεγάλη γιορτή
μετά από ένα σκοτάδι βαθύ;
Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ
γιατί ποτέ να σ’ αποκτήσω
δεν μπορώ
Δεν είχα φταίξει πουθενά
κι άσε με δω στα σκοτεινά
να προχωρώ
Κυκλοφορώ κι αδιαφορώ
κι αν υποφέρω
κι αν ανοίγω σα φτερό
Για κείνο που ‘χει πια χαθεί
κάνω το τραύμα πιο βαθύ
κι αποχωρώ
Και απορώ που μια ζωή
κυκλοφορώ και σε λατρεύω
αλλά δεν είμαι και Θεός
να σε παιδεύω
Και απορώ που μια ζωή
από παιδί παρακαλάω
Μα ούτε σ’ ένα παραμύθι δε χωράω
Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ
γιατί ποτέ να σ’ αποκτήσω
δεν μπορώ
Δεν είχα φταίξει πουθενά
κι άσε με δω στα σκοτεινά
να προχωρώ
Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ
και σ’ έχω απάνω μου
σαν ρούχο καθαρό
Μες στου μυαλού μου
τις φωτιές
τις μαγεμένες σου ματιές
να λαχταρώ
Κυκλοφορώ κι αδιαφορώ
κι ούτε που θέλω της αλήθειας
το νερό
Κι αν ήταν ψέμα το φιλί,
εγώ που το ‘θελα πολύ,
το συγχωρώ
Και απορώ που μια ζωή…
Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ
γιατί ποτέ να σ’ αποκτήσω
δεν μπορώ
Δεν είχα φταίξει πουθενά
κι άσε με δω στα σκοτεινά
να προχωρώ
elzin said,
14 Δεκεμβρίου, 2010 στις 9:25 ΠΜ
Χωρίς λόγια….. θέλω να σου μιλώ
αν,…. και πάνοπλος οπλοφορώ
με της αγάπης μια γερή αρματωσιά
σε… μέτρο ιαμβικό!
Τα λόγια και τα χρόνια
στο εναργές του απείρου μιας αιωνιότητας
σκαλισμένα ενδελεχώς εναρμονισμένα …. σε τόνο ρυθμικό!
Άκου που σου μιλώ ….με ψίθυρο ερμηνευτικό
άκου…ανάμεσα σε σιωπές 12 ιαχών
σε κύκλο ανέλιξης σπειροειδώς απειροειδώς συμπεριεκτικό…………
Λίο
Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα
και τους καημούς που σκέπασε καπνός
η ξενιτιά τα βρήκε αδελφωμένα
Κι οι ξαφνικές χαρές που ήρθαν για μένα
ήταν σε δάσος μαύρο κεραυνός
κι οι λογισμοί που μπόρεσα για σένα
Και σου μιλώ σ’ αυλές και σε μπαλκόνια
και σε χαμένους κήπους του Θεού
κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ’ αηδόνια
με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια
εκεί που πρώτα ήσουνα παντού
και τώρα μες στο κρύο και στα χιόνια
Η μοίρα κι ο καιρός το ‘χαν ορίσει
στον κόσμο αυτό να ρίξω πετονιά
κι η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίσει
Στο τέλος της γιορτής να τραγουδήσει
αυτός που δεν εγνώρισε γενιά
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
Δεν ήτανε ρολόι σταματημένο
σε ρημαγμένο κι άδειο σπιτικό
οι δρόμοι που με πήραν και προσμένω
Τα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένω
με τους ανθρώπους που ‘δαν το κακό
και το ‘χουν στ’ όνομά τους κεντημένο
Αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο
θερίζει την αυγή ωκεανό
μαύρα πουλιά τού δείχνουνε το δρόμο
Κι έχει τη ζωγραφιά κοντά στον ώμο,
σημάδι μυστικό και ριζικό
πως ξέφυγε απ’ τον ʼδη κι απ’ τον κόσμο
Κίντο said,
16 Δεκεμβρίου, 2010 στις 8:32 ΠΜ
Τα λόγια «εκείνων και εκείνων»,
άλλα λόγια δεν θες.
Κοιτάς μ’ ένα βλέμμα φωτιά
τα όνειρα να πυρπολούν
τις τηλεμαχικές οργισμένες καρδιές.
Ένα σπίρτο, μια σπίθα αρκεί να ξυπνήσει
όλη, η μαγική ενός νησιού, αυλή.
Τα λόγια κομάτια
Κοιτάς μ’ ένα βλέμμα φωτιά να χάνεις τα τρένα
τα όνειρα γίναν σιωπές βαγόνια αραγμένα
Δεν είναι που όλα πήγαν στραβά, τη μοναξιά δε φοβάσαι
Τα λόγια που πίστεψες δε θες να θυμάσαι
Τα λόγια κομμάτια,……καπνός οι στιγμές
Τα λόγια θα μείνουνε λόγια, άλλα λόγια δε θες
Γυρεύεις στο σκοτάδι ένα φως, η ανάσα σου τρέχει
Σε πνίγει του κόσμου η βουή που τέλος δεν έχει
Μαζί του σε παίρνει ο καιρός, οι εικόνες αλλάζουν
Στα χείλη παγώνει η φωνή κι οι λέξεις διστάζουν
elzin said,
17 Δεκεμβρίου, 2010 στις 10:33 ΠΜ
Νόστιμο ήμαρ… στην νοσταλγία μιας μελωδίας!
Στην ρωγμή του χρόνου
επιστρέφουμε όλοι
οι πολεμιστές του κόσμου…
με τα φτερωτά σανδάλια του Ερμή
σε πτερόεντα έπεα..λόγια ενός αθάνατου ποιητή!
Η αιχμή ενός δόρατος της Αθηνάς
καλεί τον σκοπό την κατάλληλη στιγμή….
Λίο
Ανάμεσα στην ρωγμή του χρόνου
Εδώ στη ρωγμή του χρόνου
Κρύβομαι για να γλιτώσω,
απ’ του Ηρώδη το μαχαίρι
Μισολειωμένος στη Χιροσίμα σου
Κάτι προγόνων ξύδι και χολή
σ’ αυτήν την άδεια πόλη
Εδώ στη ρωγμή του χρόνου
Θάβομαι για να μεστώσω
μες του Διογένη το πιθάρι
Στον όγδοο μήνα της, είναι η ελπίδα μου
Σχεδόν το βρέφος γύρω περπατά
καθώς εσύ κουρνιάζεις
Εδώ στη γιορτή του πόνου
Ντύνομαι να μην κρυώνω
του Ουλιάνωφ το μειδίαμα
Σαντάλια του Ερμή, φορώ στα πόδια μου
Πραίτορες, βράχοι πάνω μου σωρό
μα ‘γω θα αναστηθώ
Λήδα said,
20 Δεκεμβρίου, 2010 στις 6:19 ΜΜ
Όταν έρχονται τα σύννεφα στον Ουρανό
συλλέγουν και φέρνουν μια χρυσή βροχή.
Πέφτουν τα αστέρια στη Γη από ένα Ωκεανό και μια Τηθύ,
απαστράπτοντα εκτυφλωτικά σε ιστορικό ποταμό
ανάμεσα από τις όχθες του Ενιαυτού κυλούν στην ροή.
Την πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου πλέκουν σε μια ευχή.
Ο Απόλλων στο νησί του να γεννηθεί.
Να έλθει, να μείνει στις καρδιές μας
για πάντα, αστήρ υπέρλαμπρος να κατοικεί.
ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ – ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ
Κίντο said,
19 Απριλίου, 2011 στις 9:34 ΜΜ
Άναψε, καινούργιο μου φεγγάρι!
Ναι!
Ποιος να ’ναι αυτός που με κοιτά
μ’ ένα παράπονο μεγάλο;
Ποιος να ’ναι αυτός που δεν μπορώ
από τον νου μου να τον βγάλω;
Άναψε, καινούργιο μου φεγγάρι,
φώτισε το έρημο στενό,
φέξε για να ’ρθει το παλικάρι,
τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ.
Φέξε για να ’ρθει το παλικάρι,
τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ.
Ποιο να ’ναι εκείνο το παιδί
που όλη τη νύχτα αναστενάζει;
Περνά σαν ίσκιος, δεν μιλά
και η ματιά του με σπαράζει.
Άναψε, καινούργιο μου φεγγάρι,
φώτισε το έρημο στενό,
φέξε για να ’ρθει το παλικάρι,
τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ.
Φέξε για να ’ρθει το παλικάρι,
τα παλιά μεράκια μου ξεχνώ.
Ρένα Κουμιώτη ~ Καινούργιο μου φεγγάρι
elzin said,
20 Απριλίου, 2011 στις 7:56 ΜΜ
Μια αύρα εσπερινή !
Του Διός θαρρώ είναι …. οι χαιρετισμοί σε μια ομηρική πνοή!
Από την πόρτα σα θα βγω
θα δω τον ήλιο στρογγυλό
και με το όμορφο στερνό χαμόγελό σου
Μια καλημέρα θα σου πω
μετά θα φύγω, θα χαθώ
και ίσως με ξαναδείς μονάχα στ’ όνειρό σου
Γιατί είμ’ αέρας που περνά
μέσα στης πόλης τα στενά
και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν
Γιατ’ είμαι αύρα εσπερινή
πνοή καθάρια ζωντανή
που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν
Φεύγω ψηλά για το βουνό
κι ύστερα πέφτω στο γκρεμό
και ταλαντεύομαι στα βάθη και στα ύψη
Και κουβαλάω μες τη σιγή
μιαν ανυπόταχτη κραυγή
και κάποια ανείπωτη ελπίδα που ‘χεις κρύψει
Γιατί είμ’ αέρας που περνά
μέσα στης πόλης τα στενά
και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν
Γιατ’ είμαι αύρα εσπερινή
πνοή καθάρια ζωντανή
που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν
Γιατί είμ’ αέρας που περνά
μέσα στης πόλης τα στενά
και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν
Γιατ’ είμαι αύρα εσπερινή
πνοή καθάρια ζωντανή
που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν
Λίο
Κίντο said,
24 Απριλίου, 2011 στις 7:57 ΜΜ
Εγώ για χάρη σου, ψυχή μου
Θα ανάβω κάθε νύχτα το φεγγάρι σου
αστέρι φωτεινό στον ουρανό…
Αδύνατον τα όνειρα να βγουν αληθινά
Κουράστηκα να βλέπω τη ζωή να προσπερνά
Ξημέρωσε και δεν με περιμένεις πουθενά
Οι δρόμοι ερημώνουνε καθώς τους περπατώ
Στα χέρια μου το τίποτα κρατώ
Κι εγώ που σ’ αγαπάω φοβάμαι μη μου πεις
Πως τώρα τελειώσαμε εμείς
Εγώ για χάρη σου
Θα ανάβω κάθε νύχτα το φεγγάρι σου
Αγγέλους θα κεντώ στο μαξιλάρι σου
Στον ίσκιο σου επάνω θα πατώ
Εγώ για χάρη σου
Σα γράμμα ξεχασμένο στο συρτάρι σου
Ψυχούλα μου σηκώνω όλα τα βάρη σου
Κι αντάλλαγμα ποτέ δε σου ζητώ
Αδύνατον να μπω στην κλειδωμένη σου καρδιά
Στα μάτια σου σβησμένη της αγάπης η φωτιά
Θυμήθηκες πως έχεις κάποια χρέη από παλιά
Στις τσέπες σου σκισμένα της ζωής μας τα χαρτιά
Στο μέτωπο του χρόνου η χαρακιά
Κι εγώ που σ’ αγαπάω φοβάμαι μη μου πεις
Πως τώρα τελειώσαμε εμείς
elzin said,
16 Μαΐου, 2011 στις 5:51 ΜΜ
Η Γιορτή των Ανέμων!
Τον καιρό των ανέμων
…στο κάλεσμα των ανέμων!
Βοριάς, Απηλιώτης, Ζέφυρος ,Νοτιάς
μεθυσμένη πολιτεία
….ακριβή μου γιορτή!
Να είστε όλοι εκεί!
Η προσευχή του πολεμιστή!
Τον καιρό των ανέμων
σε μιαν άλλη εποχή
να πετάς σ’ είχα δει
με φτερά ραγισμένα
Τον καιρό των ανέμων
μεθυσμένη βροχή
είχες πέσει στη γη
για να ζήσεις μ’ εμένα
Τον καιρό των ανέμων
σ’ αγαπούσα πολύ
και κανείς μη σου πει
πως δεν ήσουν για μένα
της ψυχής μου γαλάζιο
μεταξένιο πουλί
ακριβή μου γιορτή
δυο ζωές, σώμα ένα
Η εποχή των ανέμων
έχει αλλάξει καιρό
μόνο εγώ λαχταρώ
το δικό σου σημάδι
Της φυγής σου το χάδι
αγκαλιά το κρατώ
πεινασμένο μωρό
με ξυπνάει κάθε βράδυ
Τον καιρό των ανέμων
σ’ είχε φέρει η σιωπή
και κανείς δεν μπορεί
να σε πάρει από μένα
κανείς…
Λίο
Η εποχή των ανέμων