1 Μαρτίου, 2016
Οι κρίσιμες ημέρες του Μαρτίου
Και η πολιτική είναι Τέχνη… Είναι η Τέχνη της προπαγάνδας.
Τα πρόσωπα και όχι η καθ’ αυτή πολιτική ιδεολογία, έχουν γίνει σήμερα, συνώνυμα του αμοραλισμού, του κυνισμού και της ματαιοδοξίας. Στο προσκήνιο του «ΑΙ ΕΙΔΟΙ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΟΥ» βγαίνει στην επιφάνεια το παρασκήνιο της προεκλογικής καμπάνιας. Μιας εκστρατείας καθόλου άμωμης, που δε διστάζει να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσον προκειμένου να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της (συνήθως με δόλιο τρόπο, όπως η δυσφήμιση του αντιπάλου). Η σχέση μεταξύ Υποψηφίου Πρόεδρου και Επικεφαλής του Προεκλογικού Αγώνα, διέπεται από κανόνες εμπορικού Δικαίου παρά Πολιτικής Επιστήμης. Τα δύο καθοριστικά πρόσωπα – ήρωες στην ταινία είναι ουσιαστικά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Η ταινία αναφέρεται στην εκλογή Προέδρου ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα στις ΗΠΑ (των Δημοκρατικών), μέσα από διαδικασίες που οικοδομούν και αναπαράγουν το διπολικό σύστημα.
Κυριότερη δουλειά των πολιτικών σήμερα, είναι να χειραγωγούν τις μάζες, η οποία εξελίσσεται ως αντάλλαγμα της δικής τους χειραγώγησης – π.χ. από χορηγούς, εταιρείες που τους στηρίζουν στον προεκλογικό τους αγώνα κ.λ.π. … Όσο περισσότερο χρήμα διαθέτει ένας υποψήφιος τόσο περισσότερες οι πιθανότητες να εκλεγεί. Γιατί το χρήμα «κινεί ουρανόν και γην» στην κρίσιμη περίοδο της προεκλογικής καμπάνιας, αλλά και μετά την πιθανή εκλογή (βλέπε διαχείριση κυβερνητικών κονδυλίων). Απο κει και πέρα απαιτούνται τυπικά προσόντα, που είναι συγκεκριμένα. Σχετικά καλή εμφάνιση (έστω με την βοήθεια image maker), ρητορική δεινότητα (να δίνει «πειστικές υποσχέσεις», ακόμα και ουτοπικές), εφευρετικότητα (σε νέες εξαγγελίες και «θα»), γρήγορα αντανακλαστικά (να μην σαστίζει στα δύσκολα), και «καθαρό» παρελθόν. Οι Αμερικάνοι πάντα έδιναν πολύ περισσότερη σημασία, από τους υπόλοιπους λαούς της Δύσης, στην ιδιωτική – δηλ. την οικογενειακή – ζωή των πολιτικών προσώπων με βάση την στερεότυπη ηθική που υπερασπίζει το Αμερικάνικο Όνειρο.
Συνοπτικά και πάνω απ’ όλα, η εικόνα του πολιτικού πρέπει να μένει ατσαλάκωτη από σκάνδαλα. Πολλές φορές οι αντίπαλοι και άλλοι «πληγωμένοι εχθροί» συνομωτούν εκούσια ή ακούσια προς αυτή την κατεύθυνση. Η ηθική του μακιαβελλισμού ωθεί στον πολιτικό κανιβαλλισμό.
Το θεατρικό έργο Μπο Γουίλιμον του «Farragut North», στο οποίο βασίστηκε το σενάριο του Γκραντ Χέσλοβ είναι εμπνευσμένο από πραγματικά γεγονότα άλλωστε. Εύκολα αναγνωρίσιμα και αντιληπτά, ιδίως σε μας τους ευαίσθητους στο … θέμα Έλληνες.
Η ταινία του Τζορτζ Κλούνι, είναι σε γενικές γραμμές αρκετά ενδιαφέρουσα, με την οπτική να εστιάζει στα πρόσωπα και τις προσωπικές του στιγμές, τις αδυναμίες και τα λάθη, παρά στην ιδεολογική προπαγάνδα και την εξουσία που απορρέει από την στήριξη που παρέχουν οι σπόνσορες και οι λοιποί παρατρεχάμενοι (π.χ. γερουσιαστές όπως ο Τζέφρι Ράιτ, που ανταλλάσει την ψήφο των αντιπροσώπων του με την Υπουργική καρέκλα). Ένας πολιτικός που σκοντάφτει σε σφάλμα, δίκαια ή άδικα, είναι «τελειωμένος». Από αυτή την άποψη η πολιτική είναι ένα άκρως ανταγωνιστικό επάγγελμα, στο ίδιο επίπεδο με τις μονοπωλιακές επιχειρήσεις. Οι μέθοδοι και οι στρατηγική προώθησης είναι ίδιοι.
Στην θέση των προϊόντων έχουμε πρόσωπα. Φρέσκα στην αρχή. Αλλά πάντα αναλώσιμα.
Το επιμύθιο που αναδύεται τόσο από το φιλμ, όσο και από το θεατρικό «Farragut North»
αφορά την αναλωσιμότητα και το «δούναι και λαβείν». Όσο περισσότερο ευάλωτος είσαι, τόσο πιο εύκολα θα υποκύπτεις σε εκβιασμούς, παραχωρήσεις, συμβιβασμούς.Δημήτρης Παπαμίχου
27 Φεβρουαρίου, 2016
Μαθήματα Ελευθέρων Πτήσεων
Η ταινία έχει πολλά στοιχεία από την Οδύσσεια του Ομήρου, πέρα από την πλατωνική αλληγορία του σπηλαίου. Ο Πεταλούδας βρίσκεται στην σπηλιά φυλακή, του Κύκλωπα για να πεθάνει χωρίς δικαιολογία εμφανή. Το άλμα στην ελευθερία είναι το πήδημα στο κενό που έκανε ο Οδυσσέας ανάμεσα στην Σκύλλα και την Χάρυβδη και είναι χαρακτηριστικό πως κανένας σύντροφός του δεν τον ακολουθεί.Θα μείνει κρεμασμένος σε μια αγριοσυκιά και μετά θα ξεβραστεί στης Καλυψούς, την ακρογιαλιά.
Δεν αντέχουν όλοι, την Ελευθερία. Εκτός από τόλμη, γοητεία και αρετή, θέλει και ένα μεγάλο ταξίδι της ΓΝΩΣΗΣ, μακρύ …Με Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες που θα συναντήσεις. Άξιζε ο δρόμος και η διαδρομή και πάντα έτσι είναι όταν έχει, μια λεοντόκαρδη καρδιά.
Ταινία για απόψε το βράδυ για ασφαλείς πτήσεις και για ελεύθερες καταδύσεις αναδύσεις του ανοικτού μυαλού.
Με τα Φτερά της Ελευθερίας του Πνεύματος
και της Τέχνης του Κυνηγού και του Ονειρευτή
Ο Πεταλούδας PAPILLON είναι ο πρωταγωνιστής της υπέροχης ταινίας του σκηνοθέτη Φράνκλιν Σάφνερμε τους: Στιβ Μακ Κουίv, Ντάστιν Χόφμαν, για την οποία, φήμες λένε, ότι βασίζεται σε πραγματικό γεγονός, διόλου απίθανο, αφού πάντοτε βρίσκονται πυρήνες αληθείας σε όλες τις μυθικές ιστορίες.
Είναι ο άνθρωπος που περνάει σχεδόν όλη του την ζωή σε μια φυλακή, ένα πλατωνικό σπήλαιο. Έχει ζωγραφίσει στο σώμα του μια πεταλούδα,για αυτό και τον αποκαλούν ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ.
Καταδικάζεται από ένα άγνωστο δικαστήριο που αποφασίζει πως είναι ένοχος για άγνωστη αιτία, την οποίαν ο ευφυής σκηνοθέτης μας αφήνει να βρούμε και να ανακαλύψουμε σε έρευνες εσωτερικής και εξωτερικής ενδοσκόπησης και ενδελεχούς αριστοτέλειας ποιητικής αναζήτησης.
Αυτή η ταινία, ύμνος στην ελευθερία και την ανθρώπινη θέληση, είναι αριστούργημα σκηνοθεσίας ερμηνείας και νοήματος. Τελειώνει με την απόφαση και την απόδραση του πρωταγωνιστή , ο οποίος πέφτει σε μία άβυσσο , ένα γκρεμό διεκδικώντας αποφασιστικά την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ του. Η στιγμή κατά την οποία αποχαιρετά τον συγκρατούμενο του και μόνος του πηδά στο κενό από μεγάλο ύψος είναι έντονα φορτισμένη συγκινησιακά.Ο φίλος του, δεν θα τον ακολουθήσει, δεν αντέχει να προχωρήσει, δεν μπορεί. Όσες προσπάθειες και αν έκανε απέβησαν μάταιες, συνήθισε την ΦΥΛΑΚΗ,τους δεσμώτες , το δεσμωτήριον του , τις κατσαρίδες που έτρωγε, ,θα μείνει εκεί. ΑΠΟΔΕΧΤΗΚΕ την σκλαβιά του και την φυλακή.
Ο Πεταλούδας τον κατανοεί, ξέρει από φόβο, ,από κούραση, από απογοήτευση , από απελπισία, από λύπη, από θλίψη, από ατέλειωτη προσμονή. Τον αγκαλιάζει και τον αποχαιρετά. Ο ίδιος θα συνεχίσει…. όμως.
Οι Πολεμιστές της Ελευθερίας
7 Νοεμβρίου, 2015
Κύκλοι Εποχών
Άνοιξη, Καλοκαίρι Φθινόπωρο Χειμώνας….
Που πας βατραχάκι με τέτοιο καιρό;
Ξεκινάει από το κύτταρο, ο Ντουκ, για να φθάσει στο πολλαπλασιασμό του, στην γέννηση της νέας ζωής.
Ένα νησάκι καταμεσής μιας λίμνης, παραλληλίζεται σε όλα τα συγγράμματα της βιολογίας ως «προσομοιάζον» στην κυτταρική κατασκευή.
Ένας ανθρωπος,ενας μοναχός πάνω σ’αυτό, είναι ένας πυρήνας γνώσης,
ικανόςνα συμπυκνώσει, ολόκληρο τον κόσμο και από τον λόγο του να προέλθει ο «χρωμοσωματικος διπλασιασμός» στο πρόσωπο του μαθητή του
Στο κέντρο της νησίδας ένας ναός, ο ίδιος ο θεός.
Καθώς εκμαιεύεται η ζωή από το Ον, αρχίζει να διαπλάθεται και το πρόσωπο , η υπόσταση του
Από την αρχή του φιλμ πόρτες ανοίγουν και κλείνουν.
Ακόμη και η ερωτική πράξη απαξιεί την διέλευση μιας ανεξήγητης θύρας στη μέση του πουθενά.
Πόρτα και»αυλαία της θεατρικής πράξης», ένταξη σε κανονικές διαδικασίες.
Στριμωγμένος ο ανθρώπινος βίος απαιτεί τους κανόνες για την νοηματική πληρότητα.
Γύρω η φύση δίχως πόρτες, δίχως περιορισμούς.
Φαινομενικά τουλάχιστον.
Τα έμβια όντα απαιτούν σεβασμό ανταποδίδοντας την υπόκλιση στον άνθρωπο.
Είμαστε καταδικασμένοι να κουβαλάμε την δημιουργία σαν σταυρό στους ωμούς μας, μόνη δυνατότητα για την ερμηνεία του κόσμου.
Αυτός επιμένει να κρύβει τα μεγάλα μυστικά του στις πολύ μικρές εικόνες της φύσης, στην καθημερινότητα της, που σαν φίδι ξεγλιστράει από την αντίληψη μας .
Αν την αιχμαλωτίσουμε, τότε θα πιάσουμε μια στιγμή το νόημα του κόσμου
Κεχαγιάς Βασιλης, Σινεκριτική
Τα τραγούδια της Λάϊον 